Wijn, schitterende bergen & een hete woestijn

Vrijdag 27 februari

Vanochtend eerst lekker ontbeten. Wel weer wit brood. Dat vond mam niet zo leuk. Die mist haar volkoren brood. Even opfrissen en rondgewandeld in het centrum van Mendoza. Het is een lekker temperatuurtje vandaag. Niet te koud, niet te warm. Om kwart over 2 stonden we netjes klaar voor onze hostel om opgehaald te worden voor de wijntour die we de dag ervoor geboekt hadden. We waren de eersten in de bus. Daarna werd het een zeer internationaal gezelschap bestaand uit Australiërs, Fransen, Nederlanders, een Israëlische, een Argentijn, een Chinees en jawel ook nog een Duitser. De eerste ‘bodega’ (wijnhuis) was die van een grote commerciële wijnboer, genaamd Lopez. Binnen stonden super grote wijnvaten waar heel wat liters wijn in zat. Een fanatieke wijndrinker kan daar heel wat jaartjes mee vooruit. Na het proeven van de Malbec wijnen gingen we door naar een olijvenproductie, genaamd Pasrai. Helaas worden de olijven pas rond mei geplukt en konden we nu niet het productieproces zien, maar wel iets proeven! Olijfolie met knoflook, rozemarijn, gedroogde tomaten etc. op een klein stukje brood. Jammie! Vooral die met knoflook. Lekker stinken! De 2e en gelijk de laatste bodega die we gingen bezichtigen was van een kleinere omvang met ook een kleinere productie waarvan de wijnen, in tegenstelling tot die van de 1e bodega, de hele wereld overgingen. Tijdens het proeven van deze wijnen kregen we samen met het Israëlische/Argentijnse stel nog de slappe lach. De wijn kwam goed binnen! Na de wijntour, rond 7 uur, zijn we wat gaan eten en hebben we, en met ons vele duizenden Mendozianen, een evenement aanschouwd in het een na grootste park van Mendoza, Plaza Independencia. Die avond werd de wijnkoningin van de provincie Mendoza gekozen, maar eerst waren er nog vele dansoptredens. Na het zoveelste optreden werden we het staan wel een beetje zat en kon ons de Wijnkoningin gestolen worden; we verlangden naar ons bedje!

Zaterdag 28 februari

Na het ontbijt even gerelaxt en het hotel voor ons volgende bestemming Santiago geregeld. ’s Middags zijn we de Hop on Hop off bus ingestapt voor een 2-urende rit door Mendoza. Deze bus reed ons ook door het grootste ‘park’. Een park kon je het eigenlijk niet noemen, meer een heel groot bos met kleine bergen. Vanaf een van de kleine bergen, had je ook nog een mooi uitzicht op het Andes gebergte en de stad Mendoza. Na de tour kwamen we weer in het centrum uit waar we nog een bakkie koffie hebben gedronken. Daarna weer terug naar het hotel om even op te frissen. s’ Avonds uiteten geweest bij Quinta Norte, dichtbij het Plaza Independencia. Hier bleek het hele weekend feest te zijn. Na het eten nog het park ingegaan, maar toen toch maar besloten om terug te gaan naar de hostel want de volgende ochtend moesten we er vroeg uit om onze backpack weer in te pakken.

Zondag 1 maart

Vandaag afscheid nemen van Mendoza en op naar Santiago. We pakken de bus van 09.00 uur. Om 08.00 uur een snel ontbijt is de planning. Dat wordt een kwartiertje later… Tja, dat inpakken he. Daar gaat toch altijd weer meer tijd inzitten dan je denkt. Het plan was om naar het busstation te lopen. Dat leek een goed plan, helemaal met de gedachte dat je daarna weer flink wat uren zittend doorbrengt. Deze vlieger ging helaas niet op. Het werd toch een beetje tricky qua tijd. Uiteindelijk heeft de hostel eigenaar een taxi voor ons gebeld en waren we netjes op tijd bij het busstation. Dit keer ging de bus een halfuur later dan gepland. De busrit was prachtig. Niet voor niets wordt hiervan gezegd dat dit de mooiste busrit van Zuid-Amerika is. We hadden na 2 uren niet eens door dat we al zolang in de bus zaten. Het wegdek was goed en we gingen zo nu en dan door een tunnel. Enge afgronden zijn ons bespaard gebleven. Bergen, sneeuwtoppen, een knalblauwe lucht en zon. Schitterend!!! Volgens ons ligt de grens met Chili midden in het Andesgebergte. Op zich een logische gedachte, toch? Of het echt zo is hebben we niet gecheckt. Bij de controle moesten we eerst ‘uitchecken’ bij het Argentijnse hokje om vervolgens ‘in te checken’ bij het Chileense hokje. Wij dachten toen: ‘Och, dat gaat nog best wel snel’. Maar toen moest de bus nog de grens over en ja, dat duurde iets langer! Was het toch waar wat we van andere reizigers hadden gehoord. Die wisten ons te vertellen dat het wel 2 tot 4 uur kon duren voordat je de grens over was. Alle bagage moest uit de bus en op de band en wij, de passagiers, moesten niet op de band maar wel in een soort van ‘line-up’ met onze handbagage achter tafels gaan staan. Iedereen had het idee dat er op enig moment iemand aangewezen zou worden die als verdacht gezien werd en meegenomen zou worden naar de ‘boevenwagen’ die buiten stond. Voor ons stond een scan-apparaat voor de bagage, zoals op een vliegveld. Eerst moest alle ruimbagage over de band. En ja, er werden ook enkele stukken apart gelegd voor extra controle, waaronder die van mams. Ze moest naar voren komen en moest er wat dingen uit halen. Phhh…. het was allemaal in orde. Toen was het tijd voor de handbagage. Ook dat moest op de band. En ja, wat denk je? Weer mams de pineut. Moest ze ook nog laten zien wat ze in haar handbagage verstopt had. Nou dat liep ook goed af. Dat krijg je met zo’n donkere blik he. Die maakt je verdacht. Op het laatst kwam er ook nog een hond snuffelen, maar die was ook weer snel weg. Na 2 uur bij deze controle post mocht iedereen weer de bus in. Op naar Santiago. Vamos!

Om half 6 arriveerden we in Santiago. Backpack op en lopen, dachten we. Buiten was het snikheet en konden we ons moeilijk oriënteren. We zagen geen straatnamen en besloten maar een taxi te nemen. Moest er nog wel eerst gepind worden! We zijn weer in een ander land, he. Daarom maar snel wat Chileense peso’s uit de muur getrokken. Wel zo handig. Toen naar ons hostel: Hostel Landay. De beoordelingen voor dit hostel waren goed, maar bij aankomst zat er een chagrijnige jongen achter de receptiedesk die met pijn & moeite ons incheckte. De kamer was redelijk. Geen handdoeken, stoffig en haren in de douchebak. ’s Avonds wat gegeten aan de Avenida Brazil, erg leuk straatje met veel eetgelegenheden.

Maandag 2 maart

Vanochtend, na het ontbijt, soort van self-service: je moest zelf je eigen bordje en bekertje afwassen. Hm… Dit waren we niet gewend van onze vorige hostels. De keuken zag er vies uit. Het gasfornuis leek al weken niet te zijn schoongemaakt. Erg vreemd als je wel verzocht wordt om je eigen ontbijtspullen af te wassen. Een taxi gepakt naar het centrum van Santiago want we gaan fietsen in deze metropool. Een echte uitdaging. Om half 10 waren we bij het kantoor van de organisator, La Bicicleta Verde. Hier startte onze tour na een korte introductie van Marcella, onze gids. Een super leuke vrouw die goed Engels sprak. Het fietsen in deze stad staat nog in de kinderschoenen. Elke 1e dinsdagavond van de maand stappen alle fietsers op de pedalen en fietsen in een groep de stad rond om hiermee een statement af te geven aan de gemeente. Onze gids ging ons voor op onze route. Onze groep bestond naast mijn mams en ik uit nog een Nederlands meisje en een Amerikaans stel. Marcella leidde ons prima door de stad, al vonden wij dat het tempo wel wat omhoog kon. Wij Nederlanders fietsen toch wat harder. Onderweg vertelde Marcella gepassioneerd over Pablo Neruda, een Chileense dichter/politicus (op dat moment stonden we wel stil hoor!). De tour bracht ons naar Pablo’s huisje die hij vroeger met zijn minnares Matilde (later zijn vrouw) deelde. Verder zagen we nog vele muurschilderijen en bezochten we een twee locale overdekte markten. Erg leuk om te bezichtigen. Eerst met onze fietsen aan de hand de markt en deze ergens geparkeerd. Daarna lopend een rondgang gemaakt en een lekkere smoothie gedronken. Erg onder de indruk van de bedrijvigheid en lekkere, maar ook minder fijne geuren die er op deze markten hangen. Vis is lekker, maar op zo’n vismarkt ervaar je dat toch anders. Na onze tour aan Marcella gevraagd waar we vliegtickets konden regelen naar Calama. Op naar het kantoor van Sky Airlnes en hier heel slim op onze beurt gaan zitten wachten. Toen hoorden we ‘ping’ en zagen we een cijferbord. Hmm… waar kunnen we zo’n kaartje trekken? Een vrouw wees ons op een klein ding aan de muur. Nadat we de tickets hadden geboekt, gegeten bij een Peruaans Japans restaurantje dichtbij Plaza de Armas. Marcella had gezegd dat sinds 10 á 20 jaar de Chileense keuken veel beter is geworden door de vele immigranten die naar Chili zijn gekomen. Erg lekker gegeten. Iets van garnalen omhuld met kip en super lekkere bruine rijst. Wij kijken al uit naar het eten in Peru!

Vervolgens weer aan de wandel. Op naar San Christobal Hill waar de maagd Maria uitkijkt over de stad Santiago. Je kunt hier naar boven wandelen, maar dat werd ons ten zeerste afgeraden, gezien de hitte. We hebben de bus die hier speciaal die dag voor reed, gepakt. Normaliter liep er een soort van trammetje, maar niet vandaag. Het was de dag van het onderhoud. Moet ook gebeuren. Boven moesten we nog wat trappen op om helemaal bij het Maria beeld te komen. Het was me toch een partijtje heet! Maar ja, eenmaal boven, dan heb je ook wat. Een schitterend uitzicht. Dat is het wel waard. Naast het Maria beeld, een paar trappen lager, hingen foto’s van mensen en brandden er kaarsjes. Waarschijnlijk is het voor christenen een soort van herdenkingsplek?

Het was al iets van 18.00 uur geweest en veel inwoners van Santiago gebruikten de berg om te sporten terwijl het toch echt een beste klim is naar boven. Eenmaal weer beneden nog een stuk van de ‘walking tour’ gedaan. Deze stond beschreven in een van de gratis foldertjes bij het hostel. Uiteindelijk via de straat Moneda richting ons hostel gelopen. Toch weer heel wat metertjes gemaakt, deze dag. De dag afsluiten met eten in de buurt van onze hostel en douchen, backpack inpakken en slapen. Morgen nemen we afscheid van Santiago, een stad naar ons hart.

Dinsdag 3 maart

Na het uitchecken hebben we een taxi gepakt naar het vliegveld. Om half 11 vlogen we naar Calama met nog een stop in La Serena. Om half 2 kwamen we aan in Calama. Zo’n binnenlandse vlucht is toch wel super relaxt. Geen strenge controles en je bent binnen een paar uurtjes op je bestemming. Tijdens onze vlucht zagen we het landschap al flink veranderen. Calama ligt in de Atacama woestijn. Als je op t.v. naar Parijs-Dakar hebt gekeken weet je wat ik bedoel. Eerst maar eens naar ons hostel: Hostal America. Je zou denken……. Maar nee, niemand spreekt Engels. Ons 5 m² kamertje met eigen badkamertje is prima te doen en het personeel is hier ondanks de taalbarrière erg vriendelijk. Dat geldt eigenlijk tot nu toe voor alle Chilenen die we gesproken hebben. Rond 4 uur zijn we naar het plaatselijke VVV-kantoor gelopen in het centrum van de stad om de tour naar de Chuquicamata mine te reserveren. Helaas, voor woensdag 4 maart zit de tour al vol. Op de wachtlijst dan? De VVV-vrouw raadde het ons af, want de kans was erg klein dat we nog mee konden. Deze tour wordt georganiseerd via een samenwerking van de gemeente en de mijn. Dagelijks kunnen er maar 24 mensen mee op deze tour. Hmm… daar stonden we dan eenmaal weer buiten het kantoor. En we hadden hier zo graag naar toe gewild. Wat moeten we morgen nou doen? Misschien toch nog een poging doen bij een reisbureau. Je weet maar nooit. Ik had wat voorwerk gedaan, dus we wisten waar we moesten zijn. De 1e was niet meer. En ja, de 2e ook niet. Toen zag ik aan de overkant staan: ‘Money Exchange Turismo’. Hmm… eens even vragen wat er verder te doen was in Calama. De jonge jongen kon wel wat Engels, hij zei gelijk al dat er niet veel te doen was hier. Hij vroeg het een wat oudere man. Deze keek hem aan, lachte wat en schudde zijn hoofd. Er was verder niks te doen in Calama. Hmm… dan toch maar naar die mijnen op donderdag? Dat was toch de reden dat we naar Calama waren afgereisd. De jonge jongen heeft nog snel naar het ‘VVV-kantoor’ gebeld en voor ons de tour gereserveerd voor donderdag. Wat een lieve jongen! Daarna nog in het enige park dat Calama rijk is, gezeten en genoten van een drumsessie van een groep jongelui. Vervolgens buskaartjes geregeld naar San Pedro de Atacama, zodat we, als we terugkomen van de mijn, gelijk verzekerd zijn van vervoer naar Atacama. Bij hostal America nog een lekker kippetje gegeten en hup, weer ons bed in.

Woensdag 4 maart

Vanochtend heerlijk uitgeslapen. We zaten pas om kwart voor 11 aan het ontbijt. We zaten er al wel wat langer, maar het was voor de bediening niet helemaal duidelijk dat we nog voor het ontbijt kwamen. Na nog maar een keer vragen was het duidelijk en kregen we het ontbijt al snel. Mams voelde zich niet super fit, maar een leuke wandeling zal haar goed doen dacht ik (: Op naar de shoppingmall. Daar een tussenstekker gekocht voor mijn laptop, daar moest ik bij elk hostel om vragen omdat de stekker van mijn laptop niet in mijn wereldstekker past. Ja, lastig hoor. Dus als je een wereldstekker koopt, kijk wel eerst of al je stekkers erin passen. Daarna gegeten bij de Great Gatsby: all you can eat salades & desserts. Mmmm… Jammie! Vooral de desserts! Daarna een flinke wandeling gemaakt in Calama. Mams wilde naar de rand van de stad om een mooi plaatje te schieten. Calama bleek toch wat groter dan verwacht en gezien de hitte toch maar besloten niet verder te lopen. Terug naar het hostal en bleek dat we beiden goed waren verbrand. Die avond ook nog contact gelegd met het thuisfront voor een Skype-sessie met pap. Daarna was het tijd voor het bijwerken van mijn blog.

Morgen weer een dag… We hebben er zin in!