Koper, zand en zout

Donderdag 5 maart

Vanochtend eerst maar eens ontbeten om 10 uur, ha ha. De bedden lagen zo lekker. Heerlijk donsje met schapenwol. De avonden/nachten zijn vrij koel, terwijl overdag de zon fel schijnt en het aardig warm is. Maar ook weer niet te warm. Lekker warm met een briesje. Mams: ‘Het is een beetje een verneukeratief weertje’. Met andere woorden, je hebt niet door dat je zo snel verbrandt. Enfin, na het ontbijt (bolletje met gesmolten ham/kaas en een zakje Nescafé) onze backpack ingepakt. Om 12.00 uur waren we uitgecheckt en konden we onze backpacks veilig in het receptiehokje laten staan. Eerst nog even naar de supermarkt gelopen voor wat snacks en jawel: zonnebrandcrème. Daarna door naar de Granaderos Av sur Central Av, op deze hoek zat het kantoor voor de tours naar de Chuquicamata mijn.

Daar moesten we eerst een papiertje met onze naam, paspoort et cetera invullen. Vervolgens kregen we een mooie rode helm en een oranje vest, zoals een echte mijnwerker betaamd! Om half 2 gingen we dan eindelijk op weg naar een van de grootste open kopermijnen ter wereld. Amerika staat op nummer 1, gevolgd door China. Eenmaal bij het Chuquicamata terrein, gingen wij eerst naar het uitgestorven dorpje Chuquicamata. Dit werd in 2008 onbewoonbaar verklaard vanwege gezondheidsrisico’s. Alle 10.000 werknemers verhuisden toen naar Calama en het dorpje Chuquicamata werd een museum. Ergens midden in het stadje hield onze gids een speech, zo zei hij het . Nou…… die zogenaamde speech was een heel lang verhaal. Waarschijnlijk erg interessant als je Spaans verstond, maar in het Engels was het niet echt een goedlopend verhaal. Ondertussen viel er ook nog een meisje flauw. Hoogte, hitte en een niet verstaanbaar verhaal. Ja, ik was er ook wel een beetje flauw van. Het meisje was na even rustig zitten en wat water weer de oude. Na deze o zo korte ‘speech’ mochten we nog wat foto’s maken op het plaza. Absoluut niet de straatjes in, want dat was te gevaarlijk. Vervolgens op naar de mijn. Immens groot, maar we hadden het allebei eigenlijk nog groter verwacht nadat we Dennis met BNN op reis hier hadden gezien op televisie. Na de tour werden we weer netjes naar het kantoor in Calama gebracht.

In Calama zijn we weer de Shoppingmall ingedoken, hier hebben we een lekkere fastfood maaltijd genuttigd. Daarna terug naar het hostel om onze backpacks op te halen. In het restaurantje nog even een koffie gedronken en op internet nog een screenshot gemaakt van San Pedro de Atacama’s plattegrond, zodat we weten welke kant we op moeten lopen naar ons hotel. Rond 20.00 uur zijn we naar het busstation gelopen, waar we nog een tijdje moesten wachten op de bus. Die had weer vertraging en kwam pas rond kwart voor 10 i.p.v. kwart over 9. Het went, dat wel.

Om kwart over 11 kwamen we met de bus aan in San Pedro de Atacama. Snel de bus uit voor de backpacks, want deze waren er als laatsten bijgelegd. De ietwat-boos-uitkijkende-man-maar-glimlachende-man-naar-ons-toe gaf mij de backpacks aan en met een glimlach zei hij: Gracias. Nee, jij bedankt señor! Toen nog even een stukje lopen naar ons hostel. Maar ja… waar zat dat hostel nou? Nergens zagen we straatnamen rondom het busstation. Op een verlaten pleintje zat een man. Nadat hij uitgebeld was stond hij ons vriendelijk te woord en konden we weer verder met zijn aanwijzingen. Het was best donker, zelfs met zo’n heldere sterrenhemel als hier, en daardoor lastig te lopen met alle onvlakke zandwegen. Onderweg stopte er nog een auto en de passagier vroeg ons waar we heen moesten (we zagen er waarschijnlijk verdwaald uit). Ze kon Engels (handig!) en vertelde ons dezelfde aanwijzingen als de man eerder. Mooi, we lopen goed. Via de backpackersstraat pur sang (Caracoles) kwamen we uit bij ons hostel. Alles zat dicht en het was donker. Hmm… Ook geen bel. Even aan de deur trekken dan maar? Er kwam een klein vrouwtje naar de deur en zei iets in het Spaans. Geen idee. Ik zei: ‘Reservatione. Merle Schottert’. Toen ging ze maar even de sleutel van de deur pakken. Het hostel is omringd door een pastel roze muur met daarbinnen de gebouwtjes: de kamers, receptie, ontbijtzaal en rokersgedeelte. En de kamer? Ja, de beste kamer tot nu toe. Ook 100% goedgekeurd door mevrouw Henriët Schottert want er is een raam naar buiten!. Nou ja, 100%... Een minpuntje dan: de bedden kraken wat.

Vrijdag 6 maart

Vanochtend eerst lekker ontbeten. Koffie, jus, broodje, ham, kaas, jam en een yoghurtje! Mmm… Daarna onze was naar de Laundry service gebracht, een paar meter lopen van ons hostel. Morgen om 16.00 uur kunnen we het weer ophalen. Handig! Toen maar eens even lekker uitgebreid gedoucht en de nodige oppervlaktes onthaard. En nu kwam het 2e minpuntje: een koude douche. Maar goed, het is niet anders. Daarna heerlijk gezeten op onze privé veranda. Wat schrijven en de beste jeepsafari zoeken aan de hand van beoordelingen op het internet via Tripadvisor en Lonely Planet. Na deze relaxte uurtjes maar eens het centrum ingegaan om onze jeepsafari te boeken bij Cordillera travel, want deze kwam na mams uitgebreide research het beste uit de test. En gelukkig, er was genoeg plek voor zondag. Daarna wat gegeten en wat rondgewandeld buiten het centrum. Even een kijkje genomen in de arme buurtjes. Veel puinhoop overal. Een oud ijzer boer in Nederland is er niets bij. ’s Avonds onszelf nog getrakteerd op een paar biertjes en teruggegaan naar het hostel.

Zaterdag 7 maart

Deze dag niet veel bijzonders gegaan. Een lekker rustdagje bij het hostel. ‘s Middags onze was opgehaald en 12 liter water gekocht, ha ha. Ja, we moeten natuurlijk niet uitdrogen in de woestijn. ’s Avonds heerlijk gegeten bij een wat luxer restaurant. Mooie opgemaakte borden en goede kwaliteit eten onder het genot van een lekker wit wijntje. ’s Avonds maar weer de tas ingepakt en sloap’n.

Zondag 8 maart

Vanochtend werden we om 08.00 uur opgehaald bij ons hotel Lickana. De chauffeur was precies op tijd. Dit hadden wij niet verwacht. Wij stonden niet bij de poort, maar nog in onze kamer waar we de laatste dingen in onze backpacks stopten. Dit werd niet echt gewaardeerd door de chauffeur, die zo chagrijnig was als ik weet niet wat. Toen moesten we nog de sleutel inleveren….. Z’n gezicht. Of hij ons wel neer kon knallen. Eenmaal in de bus zaten er al 2 mensen in. Na ons kwamen er nog 4 mensen bij. Daarna stopten we bij een kantoortje. In de rij voor het ‘uitchecken uit Chili’ ontmoeten we Ben & Esther uit Munchen, Duitsland. Zij zaten ook bij ons in de bus. We lachen wat af in de trage rij. Nadat iedereen voorzien was van een stempel in het paspoort moesten we weer de bus instappen van de nog steeds chagrijnige chauffeur. Na een paar minuutjes rijden stapten we uit in the middle of nowhere. Een grote vlakte met drie gebouwtjes. Hier was de Boliviaanse paspoort controle en stonden de jeeps klaar. Nadat we dit geregeld hadden, stond er een ontbijtje klaar in een klein gebouwtje. Na het ontbijt hield de big boss (?) een Spaanse speech. Daarna gelukkig wat vertaald door wat Spanjaarden die Engels konden. Er waren 3 jeeps, 1 voor 6 personen en 2 voor 5 personen. Uiteindelijk zijn er 2 jeep van 6 en 1 van 4 gemaakt, omdat anders een stel niet bij elkaar in kon zitten. Wij gingen met Warren, Pat, Ben en Esther in een jeep. Onze chauffeur was Isaac, die geen Engels sprak. Hmm… dat wordt nog leuk! Niemand sprak namelijk Spaans. De eerste dag ging ik voorin, naast Isaac. Hij praatte vervolgens tegen mij alsof ik Spaans kon en het wel even kon vertalen naar de anderen. Haha, die paar woordjes die ik kan. Nou ja, het was wel komisch en ik kon wel met hem lachen. In de radio had hij een USB-stick ingeplugd met Boliviaanse pamfluit muziek. Gé-wel-dig! Deze dag zijn we naar verschillende meren geweest (bij 1 meer was nog een warm bad) en vele bergen gezien. Allemaal schitterend en eigenlijk onbeschrijfelijk. Wat een uitzicht en wat een gevoel. In een jeep door de bergen en vlaktes. Bij aankomst in ons hostel voor die nacht kregen we eerst nog onze lunch (tegen 4 uur) en daarna gingen we naar Laguna Colorada om flamingo’s te zien. Het hele meer (of meren, er waren er 2) waren rood/roze gekleurd. Dit komt door een algensoort die zich in het meer bevindt. Deze algen vormen ook een voedingsbron voor flamingo’s.

Na dit uitstapje konden we eerst koffie of thee krijgen in de eetzaal. Hier was een lange eettafel voor ons allen, namelijk 16 internationale man. Spanjaarden, Duitsers, Oostenrijkers, Brazilianen, een Ier, een Hongkongse en wij. Om half 8 kregen we nog avondeten: soort van groente/kerriesoep en daarna spaghetti met vieze tomatensaus. We konden in dit hostel niet douchen en dit zorgde ervoor dat iedereen gezellig in de eetzaal bleef. Deze avond nog een nieuw spelletje geleerd: ‘Zehntausend’. Samen met een Duits (Ben & Esther) en Oostenrijks (Sabine & Gregor) stel dit leuke dobbelsteen spel gespeeld. Lachen! Ook nog gewonnen van deze fanatiekelingen. Mu ha ha. Na dit Spiel: schlafen ja! We sliepen met z’n zessen op 1 kamer, maar slapen met 5 anderen is niet echt fijn als er een paar snurken. Dus in slaap komen? Ho maar. Wel wat geslapen, maar niet veel.

Maandag 9 maart

Deze dag weer super veel gezien. ’s Ochtends voor ons hostel lama’s gespot en later ook nog cuvierhaasmuizen bij wat rotsen. Sorry mensen, maar ik kan gewoon niet beschrijven hoe mooi het was. ’s Middags ook nog ff mijn mp4 ingeplugd voor wat jaren 90 muziek in de jeep, haha. Dit vond Isaac ook muy bonita. Eind van de middag kwamen we aan in ons 2e hostel in San Juan, een salt hotel. Over de hele vloer lag zout. Overal. Ja, ook op onze slaapkamer. Deze was voor 2 personen. Eindelijk wat slaap pakken! ’s Avonds na de warme douche en lekker eten (kip, rijst en salade) hebben we nog even Zehntausend gespeeld met z’n zessen: Warren, Pat, Ben, Esther en mams. Ben wou revanche, maar uiteindelijk ging Pat er met de winst vandoor! Om half 11 lagen we pas op bed en de volgende dag moesten we er vroeg uit.

Dinsdag 10 maart

’s Ochtends gingen we vroeg weg: 04.30 uur, dus 04.00 uur opstaan…. Alleen wij hadden onze wekker nog op Chili tijd: 1 uur eerder. Dus het was op onze wekker 03.30 uur. Toen klopte Esther om 04.25(!) uur op onze deur, met de vraag of we al wel wakker waren want iedereen stond klaar. Hmm…. Kutje. Ons super snel omgekleed, tanden gepoetst en naar de wc. In 10 minuten stonden we buiten. Isaac kon er wel om lachen. Daarna naar Salar de Uyuni waar we de zonsopgang gingen zien. Wauw. Koud, maar adembenemend. Daar waar we waren lag een laag water op deze zoutvlakte . De jeeps reden hier overheen zodat het leek of de jeeps over het water konden rijden. Gaaf gezicht!

Nadat de zon tevoorschijn kwam, stapten we weer in de jeeps en reden we naar Isla Inca Huasi, een eiland in de zoutvlakte waar veel cactussen groeien. Vanaf de top had je een prachtig uitzicht over de gigantische zoutvlakte (deze bestrijkt 12.000 vierkante meter). Eenmaal weer beneden (was nog best een aardige klim, rotsen en zo) had Isaac een heerlijke lunch voor ons klaargezet. Jammie! Na de lunch was het foto tijd! Er zijn heel wat creatieve foto’s gemaakt op de zoutvlakte! Om je zoutvingers bij af te likken ;)

Rond 15.00 uur kwamen we aan in Uyuni na eerst nog een begraafplaats voor treinen te hebben bekeken. Hmm… Ja, je kan ook van alles een toeristische attractie maken. In Uyuni stapten we uit bij het Cordillera travel kantoor. Heel toevallig was aan de overkant ons hotel, Oro Blanco. Handig! Maar eerst….. het afscheid van alle leuke mensen waar we 3 fantastische dagen mee gehad hebben. Snik.

Eenmaal in het hotel, eerst lekker op bed gelegen met onze vieze zout kleren haha. ’s Avonds na het douchen (weer koud grr&(9ee!%*! ) dachten we even snel bus tickets naar La Paz te regelen bij Todo Turismo. Helaas. Deze zat volgeboekt voor morgen en 12 maart. Pas 13 maart was er plek. Hmm…. Welke busorganisatie dan? Dit was de enige die we hadden opgeschreven. Eerst maar een sigaretje. Wat een gedoe! Terug naar het hotel en daar maar even vragen. De vriendelijke jongen daar adviseerde ons Trans Omar. Opnieuw naar het busstation. Het kantoortje zag er niet echt fijn uit, maar ja je moet wat. Wel cama gedaan, luxe variant qua stoelen.

Woensdag 11 maart

Na het uitchecken rond half 12 hebben we onze backpacks in het hostel laten staan en zijn we wat rond gaan dwalen in Uyuni. Wij beschrijven Uyuni in 1 woord: pislucht. Overal waar je loopt (En wij hebben zo ongeveer het hele stadje rondgelopen) ruik je de pislucht. Of het nou van alle straathonden was of van mensen, geen idee maar het was echt vies. Tijdens onze hele wandeling liep er ook nog een zwarte zwerfhond met ons mee. Gezellig! Eind van de middag ging het regenen en zijn we teruggegaan naar het hostel voor een lekker warm bakkie koffie. ’s Avonds om half 7 zijn we richting het busstation gelopen, want daar vertrok onze bus om 19.00 uur. Onze stoelen waren beneden in de bus en zaten heerlijk. Man, man, man.. wat een ruimte! Vaker doen die cama-stoelen. We hadden gelezen dat deze busrit een van de verschrikkelijkste moest zijn van Zuid-Amerika vanwege het slechte wegdek. Wij vonden het wel meevallen… maar misschien lag dat ook wel aan de fijne stoelen zodat we goed konden slapen.

Donderdag 12 maart

Om 07.00 uur kwamen we aan in La Paz. Holy moly. Wat een mensen waren er al op de been. Backpack op en op naar het hotel, genaamd La Paz! Buiten het busstation was het al een drukte van jewelste en het verkeer was een chaos. Oversteken duurde 5 minuten. Eenmaal bij het hotel hadden we een grote kamer met 2 gigantische 2-persoonsbedden. Na het ontbijt eerst maar eens even liggen. Daarna op naar het centrum van de stad, oftewel naar beneden. Wat een stad. Naar boven, naar beneden. Ook best nog wel steil en met de ijle lucht erbij is dat geen fijne combinatie. We hebben toch al heel wat afgelopen deze 3 weken, maar moesten flink op adem komen als we een klein stukkie weer omhoog moesten. Bij het kantoor van Kanoo tours onze bus tickets richting Puno & alvast de dag-tour naar Maccu Picchu (Peru) geregeld. Dit in verband met een x aantal mensen dat dagelijks de Maccu Piccu mag bezoeken. Vervolgens wat Cubaans gegeten bij de Havana Club, heerlijk! Rijst met bruine bonen, lekkere goede combinatie. Nadat onze buikjes weer rond waren zijn we naar het Coca museum gelopen. Hier leerden we alles over de coca bladeren. Zelfs hoe je cocaïne kan maken. Wauw! En we kregen zelfs nog een beschrijving mee in het Nederlands! Na dit vele gelees waren onze oogjes een beetje moe en zijn we terug gegaan naar het hotel. We moeten nog even flink acclimatiseren.

Vrijdag 13 maart

’s Ochtends na het ontbijt eerst naar een uitkijkpunt gelopen dichtbij het hotel. Of nou ja, dichtbij. Een steil stuk omhoog. Daarna richting het centrum om de San Francisco kerk te bezoeken. Dichtbij nog ergens geluncht en daarna wilden we nog naar een straatje met koloniale gebouwen, maar deze konden we niet vinden…. Dus maar terug naar het hotel. Daar nog even geskypet met paps. Rond 18.30 uur zijn we naar de El Teleférico gewandeld. Dit is de hoogste en langste stadskabelbaan ter wereld, gemaakt door Oostenrijkers. Pfffoe… dat geeft een vertrouwd gevoel. La Paz ligt in een kloof en de stad is verder uitgebouwd naar boven. Hier ligt de wijk El Alto. Sinds de kabelbaan in 2014 is geopend doen deze mensen er geen uur meer over om naar beneden te komen, maar 20 minuten. In El Alto wat mooie foto’s gemaakt van La Paz in de avond. Eenmaal weer beneden richting ons hotel gelopen om daar ergens wat te eten. Hmm, de eerste leek op een fastfood tent. Niks geen sfeer. Laat maar. Even verder zat een pizzeria bij Plaza Morilla. Na 45 minuten wachten kwam onze pizza en hamburger eindelijk. Ik had een pizza… maar deze was niet pizza-waardig. Niks geen krokante bodem en het enige dat ik proefde was kaas. Bah! Na ons sigaretje in het park weer naar boven geklommen naar ons hotel. Weer inpakken en slapen! Morgenochtend om 06.00 uur eruit. Dan op naar Puno, Peru!

Op youtube hebben we wat filmpjes upgeload: http://bit.ly/18rALyq
Op mijn website staan de foto’s van Argentinië & Chili: http://bit.ly/1KEfy6g
Op dropbox staan de foto’s van Bolivia (deze staan wel wat door elkaar, excuus): http://bit.ly/1ApI5T6

Veel kijk-plezier!