Clientmeetings, Kanchanaburi en bezoek ziekenhuis

Woensdag hadden we eerst weer onze wekelijkse bespreking met onze CEO en dit verliep lekker ‘smooth’. Daarna gingen we door naar de 12e verdieping waar we feedback kregen van Jens over de cliëntmeeting. De cliëntmeeting was iets minder gegaan dan de eerste keer. Dit kwam vooral omdat Kate, onze external cliënt, erg te spreken over ons was na de 1ste cliëntmeeting en tijdens de 2e voldeden we niet helemaal aan haar verwachtingen. In totaal kunnen we 25 punten krijgen voor elke cliëntmeeting. Voor de eerste cliëntmeeting kregen we 18 punten en dit keer kregen we er 17. Volgende cliëntmeeting alles iets gedetailleerde maken en met het verwerken van haar op/en aanmerkingen weer wat hogere punten te scoren!

Verder ben ik woensdag en donderdag vooral met school bezig geweest. Hierover heb ik niet veel spannende dingen te vertellen, want het zal jullie vast niet veel interesseren als ik uitgebreid vertel over waar ik mee bezig ben geweest. Toch wil ik jullie wel voorzien van wat informatie, dus hierbij wat onderwerpen voor mij als ‘Facility manager’: Food & Beverage, Suppliers, Hotel voorstel voor VIP’s, Floorplans en daarbij nam ik het Charity-gedeelte voor mijn rekening. Erg interessant dus!

Vrijdagochtend rond 11 uur gingen Esther dan eindelijk aan ons vrije weekendje beginnen. Met onze backpacks op onze rug vertrokken we richting Khao San Road. Hier hebben we eerst even rondgekeken bij de vele kraampjes en heb ik nog even een Lonely Planet van Thailand gekocht. Erg handig om deze te hebben, want alles staat erin. Alle bezienswaardigheden tot aan de routebeschrijving er naartoe. Daarna hebben we even geluncht en zijn we met een tuk-tuk richting ‘The Southern Bus Terminal’ gereden. Eerst hadden we nog een stop bij een of andere kledenzaak, hier moesten we minstens 10 minuten geïnteresseerd rondkijken zodat onze tuk-tuk chauffeur gratis coupons kreeg. Tien minuten rondkijken in een zaak met stoffen wanneer je er op dat moment niet geïnteresseerd in bent duurt erg lang. Maar ja, we deden het voor het goede doel genaamd de tuk-tuk chauffeur..

Na een halfuur kwamen we dan eindelijk aan bij de Southern Bus Terminal, hier zouden bussen vertrekken richting Kanchanaburi. Maar helaas was het hele busstation verlaten…. Toen bracht een ‘opzichter’ van het busstation ons naar de main road waar wel bussen vertrokken. Maar hier schudde ook elke buschauffeur zijn hoofd na het vragen of ze naar Kanchanaburi gingen. Toen maar een taxi gepakt richting de Skytrain om vervolgens richting Mo-Chit busstation te gaan en daar de bus te pakken. Pas in de taxi realiseerden we ons dat we waarschijnlijk na 6 uur aankomen daar en de laatste bus vertrekt om 6 uur. Dus vertelde we de chauffeur om even een U-turn te maken en ons weer richting Khao San Road te brengen. Hier was hij erg blij mee, want hij begon hoofdschuddend Thais te brabbelen. Hij zal wel denken;’’Die stomme toeristen weten ook nooit waar ze heen willen’’

Bij Khao San Road hebben we eerst een tour geboekt voor de volgende dag en zijn we richting Soi-Rambutri gelopen waar we wat zijn gaan drinken bij Sawasdee, dit is een erg leuk restaurant/guest house waar we met Songkran ook vaak kwamen. Daarna gingen we maar eens onderkomen zoeken in de buurt;) Uiteindelijk zijn we terecht gekomen bij ‘My House Guest House’ waar we elk maar 175 Baht hoefden te betalen.. Dit is nog geen eens 4,50 euro voor een 2-persoonskamer met douche/toilet & ventilator. Daarna weer richting Sawasdee om te eten & voor het slapen gaan hebben we ook nog even een Thaise massage gedaan. Dit was wel fijn, maar niet echt ontspannend. Je wordt namelijk wel ‘hard’ aangepakt door die Thaise masseurs!

De volgende dag was het voor mij 05.45 uur opstaan en voor Esther 06.00 uur.. Ik heb namelijk nogal mijn tijd nodig ’s ochtends;) Rond kwart over 6 vertrokken we weer uit het guesthouse en liepen we richting de Tourist office waar we om 07.00 uur zouden worden opgehaald. We waren er al een halfuur te vroeg, omdat we wat eerder weg zijn gegaan voor het geval we niet meer wisten waar die tourist office nou precies zat.. Maar achteraf was dit niet echt nodig geweest, want Khao San Road was zo verlaten als wat dus we konden het makkelijk vinden. Tijdens het wachten hebben we ons maar ‘vermaakt’ met het kijken naar oudere mannen en hun jonge Thaise vrouwen. Lisanne vertelde me een keer dat een gids van haar ouders had gezegd dat een vriend van hem getrouwd is met een Thaise vrouw en kinderen met haar heeft. Nu loopt hij zo nu en dan met zijn dochter over straat, maar wordt dan ook nog raar aangekeken. Dus je kan eigenlijk nooit te vroeg oordelen, maar toch denk ik dat alle westerse oudere mannen die ik heb gezien met een jonge Thaise vrouw, deze duidelijk niet zijn dochter was.

Om kwart over 7 kwam dan eindelijk ons busje en de chauffeur begon al gelijk met ‘Hurry hurry’. Als ik ergens een hekel heb zijn mensen die mij gaan commanderen, omdat ze zelf erg haast hebben. In het busje ontmoeten we ook nog een jongen uit Groningen, genaamd Chiel. Hij was nog maar 1 weekje in Thailand en wou hier 2 maanden gaan reizen. Na het ophalen van iedereen gingen we dan eindelijk op naar Damnoen Saduak, de floating market. Hier aankomend gingen we eerst met een longtailboat richting de entree van de floating market. Deze longtailboot maakte een erg hard geluid en was ook erg schommelig.. Dit was erg fijn, want ik zat helemaal voorin en kreeg al het gegil van Japanse meisjes over me heen… Van de longtailboot stapten we over naar een peddleboat en met deze vaarden we door de floating market. Dit was toch wel een beetje een tegenvaller, want er waren meer stalletjes op vaste grond dan op het water. De floating market viel dus letterlijk een beetje in het water..

Tijdens onze ‘vrije’ tijd bij de market kwamen Chiel, Esther en ik nog 2 andere jongens tegen uit Nederland. Zij kwamen uit Twente, jaja, ik kon het meteen horen! En zij waren net als Chiel ook net begonnen met backpacken door Thailand en omliggende landen. Daar hebben we maar even een drankje mee gedaan om onze tijd toch nog een beetje goed te besteden. Eenmaal in de bus richting River Kwai kwam een Nederlands meisje bij ons in de bus, genaamd Janneke. Zij kwam uit het mooie Brabant en dat kon je ook wel horen;) Zij was al een week aan het backpacken en aankomende week kwam haar vriend haar opzoeken.

Aangekomen bij River Kwai, zijn we eerst met zijn vieren het ‘World War II & JEATH War Museum’ ingegaan. JEATH staat voor de betrokken oorlogsvoerende landen; Japan, Engeland, Australië, Thailand en Holland. Dit was interessant om te zien, maar het museum had niet zoveel spectaculairs te bieden. Ook waren sommige teksten alleen in het Thais…. En ja, dat kan ik natuurlijk niet lezen hé. Na een klein kwartiertje zijn we richting de brug gelopen. Hier aankomend stond er alweer een Regenboog treintje te wachten om de volgende groep toeristen van punt a naar b te brengen. Punt a was het begin van de brug/spoor en punt b was de overkant van de brug. Bekijk de foto’s maar en zie hoe lang de brug is! Dan snap je ook waarom wij als nuchtere Hollanders ervoor kozen om lekker lopend over de brug te gaan! Dit was best indrukwekkend.. Ondertussen gingen Janneke en Chiel weer weg, want hun gingen nog naar de Tiger Temple. Hier wouden Esther en ik niet heen, dus bleven we nog even bij River Kwai. We hadden alleen niet verwacht dat we zo lang bij River Kwai zouden blijven.. Paar kraampjes bekeken en toen zijn we maar een drankje gaan doen. Naast ons aan tafel lag een jonge luipaard met zijn verzorger. Deze luipaard was nog wel aardig speels en als onbekende moest je er dan ook niet te dichtbij komen. Alleen de verzorger mocht dat.. Zo hadden we dus toch nog een beetje een Tiger Temple idee. Nadat het busje terugkwam van de Tiger Temple en we Chiel weer spraken, zei hij dat wel indrukwekkend was maar dat de tijgers allemaal erg slaperig waren en je als toerist ook nauw in groepjes moest lopen en het erg gestructureerd was daar. Maar goed, ik spot liever een tijger in het wild in Zuid-Afrika dan aan een ketting volgespoten met drugs, dit denk ik overigens. Sommigen zeggen dat de monniken de tijgers hebben opgevoed en ze daardoor zo aanhankelijk zijn, maar dat geloof ik niet. Het natuurlijk instinct van een tijger is het bewaken van zijn territorium en vooral onafhankelijk te leven... Dus dan heb je een leuke foto met jouw & een tijger, maar is een tijger nog wel een tijger zonder zijn natuurlijk instinct?

Zondag heb ik eigenlijk vrij weinig gedaan, vooral gerelaxt. ’s Avonds nog wel even met Esther naar Sweet Duck gegaan, een leuk restaurantje in de buurt van Sita Villa. Tijdens het eten kwam opeens een meisje met een mandje rozen naar ons toe en gaf Esther en mij er elk een. Eerst keken we elkaar een beetje raar aan, want ja… Je krijgt niet elke dag een roos. Toen zei het meisje dat de rozen van de Thaise jongen naast ons waren. Wel schattig, maar ja, hij kon verder geen Engels, dus het bleef bij ‘’Kop khun ka’’, oftewel dankjewel. Die avond heb ik ook nog even een filmpje gekeken met Sabrina en daarna weer lekker het bedje in! Dit weekend had ik de kamer heerlijk voor mezelf, want Lisanne verbleef het hele weekend met haar ouders in een resort. Zij heeft dus ook niet een heel verkeerd weekendje gehad..

Maandag was weer even een school/relax dagje. Tevens moest er nog even naar de cinema worden gegaan ’s avonds… Voor 140 Baht kan je een heerlijk filmpje kijken en vanavond stond ‘’Something Borrowed’’ op het programma, een romantische komedie waar we of course met een paar meiden heen gingen. Daarna eten en een koffie bij de Starbucks. Heerlijke die cappu-chino’s!

Dinsdagochtend hadden we weer onze cliëntmeeting om 09.15 uur en deze verliep prima. Onze external cliënt wou alleen veel dingen schrappen en voor de 2e keer wou zij Charity een andere keer bespreken. Charity is ook maar een klein onderdeel voor erbij, maar ze moet wel even goedkeuring geven voor welke charity’s we gaan gebruiken voor de exhibition en de ideeën om geld in te zamelen hiervoor. Maar goed, in het begin was ze helemaal enthousiast over het feit dat we charity wouden gaan gebruiken en nu wil ze er niks mee over weten.. Snik.. daar gaat al mijn research.

Vandaag hadden we weer vroeg onze CEO-meeting en onze CEO was weer erg blij met onze resultaten. Daarna kregen we feedback van Jens en ja hoor, 21 puntjes in tha pocket! Kate was weer erg blij met ons geworden;) Vanmiddag ook nog een ziekenhuis bezoekje gedaan. Ik had namelijk weer eens wat. Ja, inderdaad, wanneer houd het op..

Vorige week donderdagochtend wakker geworden met mijn linkeroor dicht en Merle dacht;’’Ach, dat gaat vast wel weer over en komt hij weer los’’. Dit was helaas al enkele dagen niet het geval en vannacht werd ik opeens wakker om 04.00 met mijn linkerkant (oor, linkerkaak) lichtelijk gevoelig. Dit deed wel even pijn en dit werd deze dag ook niet beter. Vervolgens dachten sommigen dat ik misschien wel een oorontsteking had, dus toch maar even naar het ziekenhuis want de oorarts van school was pas vrijdag weer aanwezig. Samen met Lisanne ging ik op naar Vibhavadi Hospital. Eerst werd mijn bloeddruk weer gemeten en daarna mocht ik op de grote stoel bij de ‘oordokter’. Deze zag al meteen dat er iets fout was en pakte gelijk de slang erbij om mijn oor schoon te spuiten. Eerst deed het niet zoveel pijn, maar daarna slikte ik hem toch wel even. Na het schoonmaken van mijn oor, deed het hele gebied rondom mijn oor nog meer pijn en leek het wel soort van verdoofd. Gelukkig heb ik antibiotica (ja, we hebben hem weer), paracetamol en oordruppels meegekregen. Nu maar hopen dat dit ‘pijntje’ ook weer overgaat…

X,

Merle