Flying solo in Myanmar

Donderdag 14 Juni: Let’s go Myanmar!
Eerst had ik nog niet zoveel zin om te vertrekken naar Myanmar. Een land waar nog niet zoveel over bekend is en ik ging er heen. Alleen. Nadat ik alles gepakt had in de laatste 2 uren voor ik wegging, mijn backpack op mijn rug deed en de deur uit liep om 4 uur ’s nachts, had ik er ineens weer erg veel zin in! Ik was nog maar net mijn veilige appartement uit of de straathonden begonnen al te blaffen. Dat blaffen werd steeds agressiever tot het moment dat een hond me zo achterna liep dat mijn hart achterin mijn keel zat. Gelukkig op de hoofdweg gelijk een taxi kunnen aanhouden en weg uit deze getto van Bangkok!

Op het vliegveld eerst 2 sigaretten gerookt van de schrik, ingecheckt, nog 1 sigaret en vervolgens door de douane. Problemo numero dos: Ik moest meekomen naar de ‘’Overstay department’’. Een beetje vreemd, want ik had immers een visum voor 3 maanden. Ik vervolgens uitleggen dat ik geen overstay heb, want ik heb een non-immigrant visa. Wat bleek? Hebben ze mij een toeristen visum gegeven toen ik weer terug in Bangkok kwam vanuit Ho Chi Minh City. Alles prima opgelost en ik mocht weer door! Gelukkig waren er verder geen problemen voor mij, maar wel voor heel voetbal liefhebbend Nederland. Via Whatsapp hoorde ik van mijn mams dat Nederland weer verloren had… Balen natuurlijk, want nu kon ik niet meer trots vertellen dat ik uit Nederland kom wat voetbal betreft.

Eenmaal in Yangon aangekomen na een vlucht van 45 minuten (snelste internationale vlucht die ik ooit heb gehad!), werd ik met andere backpackers opgehaald door het Mother Land Inn guesthouse met een oude schoolbus. Geweldige eerste ervaring in Myanmar! Hier rijden echt de oudste auto’s rond die je maar kunt vinden! Het stuur aan de rechter kant of linker kant, het maakt niet uit, als je maar rechts blijft rijden. Na het ontbijt ben ik met 4 andere backpackers gaan lopen door Yangon. Veel gezien onderweg, geld gewisseld van USD naar Kyat bij een ‘’zwarte’’ straat, in een lokale bar gaan zitten en gekletst onder het genot van paar Myanmar biertjes, naar de Sulu paya gegaan (een pagoda in het centrum) en het Independence monument gezien. Wat je gelijk opmerkt is dat de mensen vriendelijk staren en af en toe komt er eens een ‘’Where do you come from?’’ uit. ’s Avonds hadden we nog afgesproken om wat te gaan eten en drinken, maar nadat ik gedoucht was en ‘’even’’ mijn bed was ingedoken… Ben ik er niet meer uitgekomen.

Vrijdag 15 Juni: Business city Yangon
Om 06.00 was ik al klaarwakker en begon ik mijn dag alvast met een ontbijtje beneden. Tijdens het ontbijt een Amerikaans meisje ontmoet, zij was ook haar scriptie aan het schrijven over Myanmar. Zij deed het over NGO’s in Myanmar. Helaas vertrok ze die ochtend terug naar Thailand, dus dat was wel jammer. Na het ontbijt maar even een mailtje gestuurd naar Paul en mams, zodat ze weten dat ik veilig aangekomen ben in Myanmar (sorry nog voor de dag vertraging, haha). Vervolgens opgefrist en op de rest gewacht, want we zouden met dezelfde groep van gisteren naar een theehuis (Lucky Seven) en naar de Bogyoke market. Dit was wel gezellig, maar ik miste een beetje de klik met deze mensen. Twee kwamen uit Amerika, 1 uit Australië en 1 uit Engeland. Allemaal uit een Engelssprekend land, ik niet. Ook al is mijn Engels prima, als je een gesprek hebt met allemaal van origine Engelstalige mensen, dan gaan ze opeens allemaal rare woorden gebruiken dat ik denk: ‘’Huh, dit woord heb ik niet in mijn Engelse vocabulaire zitten??’’.

Na de markt nog wat gegeten en daarna terug naar het hotel. Na wat relaxen heb ik alleen een taxi gepakt naar de Shwedigon pagoda, dit is Myanmar’s meest indrukwekkendste gouden pagoda! Onderweg naar boven moest ik mijn slippers inleveren (schaam schaam… slippers stonken een beetje). Toen de entreekosten betaald en een gids geregeld om mij wat meer over de pagoda te vertellen. Dit was een erg vriendelijke oudere vrouw, die mij graag wou voorzien van informatie! Nadat mijn tour erop zat, heb ik nog 3 rondjes gelopen rondom de pagoda voor het schieten van wat mooie plaatjes. Ondertussen nog praatjes gemaakt met wat Burmezen die naar mij toekwamen. Deze waren erg nieuwsgierig waar ik vandaan kwam, hoe oud ik was, of ik alleen reisde etcetera.

Nadat ik mijn stinkende slippers weer had opgehaald en de trap afliep, werd ik aangesproken door een monnik. Hij begon een beetje gebrekkig Engels te praten en ik vroeg hem waar ik wat kon eten, dus nam hij mij mee naar zijn klooster. Ik dacht: ‘’Oke, dit is mij nog nooit overkomen in Thailand’’. Ten eerste zijn de monniken in Thailand niet echt onder de bevolking en ten tweede zouden ze nooit zomaar een toerist van de straat plukken en meenemen naar hun klooster. Daar gegeten en hij ook. Ik dacht dat monniken alleen s’ ochtends mogen eten.. Beetje vaag, maar wel een leuke ervaring! Weer terug in het ‘’Moederland’’, nog even gekletst met wat toeristen uit Frankrijk & Amerika en vervolgens mijn bedje opgezocht. Mother Land Inn is echt een prima guesthouse! Personeel is heel erg vriendelijk, kamers zijn schoon, badkamer is prima en je hebt genoeg andere toeristen om je heen om even een praatje te maken.

Zaterdag 16 Juni: Love lake & nightbus to Bagan
Eerst s’ ochtends rustig aan gedaan. Uitgebreid ontbeten, vervolgens gedoucht, mijn backpack weer ingepakt, uitgecheckt en alles gedropt in een kluisje beneden. ’s Middags ben ik naar het Kandawgyi Lake gegaan en daar heb ik het hele meer rondgelopen. Alleen maar stelletjes hier! Ze komen hier allemaal even om met zijn tweeën te zijn en even elkaars hand vast te houden. Elkaar ‘’en public’’ aanraken is namelijk niet toegestaan. Op de helft van het meer het park uitgelopen en via de stoep erom heen gelopen. Erg wat interessante dingen gezien.. Zo was er een man gehurkt in zijn longhyi iets aan zijn auto aan het repareren, maar toen ik goed keek…. zag ik zijn hele zaakje eronder bungelen. Niet echt smakelijk! Na het rondje weer een taxi gepakt naar het guesthouse, wat gegeten, nog wat gepraat met een Australiër en (alweer!) een Amerikaan. Rond 16.00 uur ging ik met een taxi naar het busstation van Yangon om met de nachtbus naar Bagan te gaan. Dit busstation was een grote bus village. Eerst alleen maar oude bussen, dat je denkt: ‘’Het zal toch niet?’’ Maar eenmaal bij mijn bus aangekomen, dikke prima! Kussentje, water en genoeg beenruimte. Op naar Bagan!

Zondag 17 Juni: Temples of Bagan
Om de 3 uur stopte de bus voor een lunch/plas/beentjes strekken-pauze. De weg was prima, soms iets wat hobbelig. Maar niks niet anders dan bijvoorbeeld een busreis van Siem Reap naar Phnom Penh (Cambodja). Kosten voor deze busreis: 15,000 Kyat (18 USD). Ja mensen, zo goedkoop is Myanmar niet! Aangekomen in Bagan om 4 uur ’s nachts wist ik nog niet precies waar ik ging slapen. Ik had veel goeds gelezen over Thiri Marlar hotel in New Bagan. Dit hotel was wel wat prijziger, but what the heck? Na 45 minuten in een ongemakkelijke horse cart gearriveerd bij het hotel. Een standaard kamer kostte 33 USD in plaats van 28 USD wat ik dacht. Maar ja, om nu helemaal terug te gaan….. Dus een kamer genomen! Eenmaal op de kamer, tas uitgepakt, het andere bed bekleed met mijn kleren, douchen en snel het bedje in! Mijn wekker over 2 uren gezet (Maar mij kennende…….. werd hem dat niet) Dus half 12 werd madame wakker. Hup in de kleertjes en kijken of ik nog wat te eten kon scoren: Sandwich met kaas & koffie. Perfect!

Daarna nog even met de vriendelijke hotelmanager gepraat, sigaretje gerookt, opgefrist & te voet de tempels ontdekken!!! Wat is Bagan mooi zeg! Eerst vanaf het hotel een zijpaadje genomen naar rechts. Al gelijk wordt je omgeven door tempels. Kleine, grote, meerdere bij elkaar.. Allemaal mooi! Uiteindelijk kwam ik dan op de hoofdweg naar New/Old Bagan naar Ngaung U. Toen ben ik maar richting Ngaung U gelopen. Onderweg stopte er af & toe eens een pick-up om te vragen of ik een lift wou, maar lopend de omgeving ontdekken beviel mij aardig goed. Over de helft begon ik toch wel wat moe te worden in de beentjes, mijn buikje begon wat te rommelen en het zweet gutste van mijn gezicht. Na pick-up nummer 7 zei ik maar voluit: ‘’Yesss’’!

Eenmaal in Ngaung U, de Swezigon pagoda bezichtigd. Voordat ik hier was zaten de verkopers mij eerst nog in de weg. Een vrouw drukte een diamant in mijn hand. Ik duizend keer zeggen: ‘’I don’t wanna buy’’, maar ze wou de steen maar niet terugpakken. Toen zei ze: ‘’You want to look in my shop?’’ Dus ik dacht dat: ’’Dat kan geen kwaad’’ met nadruk op dacht. Ik zag een leuke souvenir. Na het betalen wou de buurvrouw dat ik ook bij haar kraampje keek. ‘’No money, family bla bla’’. Weer wat gekocht en bij kraam nummer 3 nog wat. Toen wouden kraam 2 en 3 hun wisselgeld niet terug geven en moest ik bij kraam 4 en 5 wat halen voor mijn wisselgeld. Tienduizend keer zeggen dat ik al veel had gekocht en niks meer wou kopen. Ik wou gewoon mijn wisselgeld terug, maar zij bleven met 10 man sterk aandringen dat ik wat moest halen bij kraam 4 en 5. Toen liepen de irritaties hoog op bij mij, vervolgens wat uitgezocht met een boos hoofd (toen wisten ze wel hoe laat het was) en ben weggelopen. Pfff, zaken doen kennen ze hier nog niet. Note to myself: Nooit meer iets kopen waar meerdere wanhopige vrouwen zitten hun koopwaren!

Na het bezichtigen van de Swezigon een andere uitgang genomen, waardoor ik op een zijweg kwam van Ngaung U main road. Mijn maag begon nu aardig tekeer te gaan, maar ik moest eerst nog mijn USD naar Kyat omwisselen. Die stomme vrouwen hadden me helemaal leeggeplukt! Bij een klein stalletje gevraagd waar ik kon wisselen. Een meisje antwoordde bij de markt, maar ja.. Ik weet niet waar die zit. Dus ging het meisje met mijn 100 USD op haar scooter naar de markt om voor mij het geld te wisselen. Ik bleef achter bij haar familie, moeders kon ook een aardig woordje Engels, dus ook nog even mijn Burmees opgekrikt hier. Minglaba (hallo) Tjeezu-din-ba-dee (bedankt). De Burmeze jongens konden er erg om lachen, maar volgens de moeder klonk het erg goed. Dus daar vertrouw ik maar op. Nadat het meisje terug was met het geld, op zoek gegaan naar een eet tentje. Lonely planet raadde Aroma 2 aan in Ngaung U. Helaas… deze zat dicht! Black Bamboo zag er te luxe uit, dus toen weer terug gelopen naar het Bagan restaurant. Heerlijk genoten van de tomatensoep & pork curry! Daarna nog even Paul & mams gemaild in hun Cybercafe en weer op naar mijn hotel in New Bagan.

Het werd al aardig snel donker, maar het was nog wel druk op de weg, dus tijdens het lopen hield ik goed in de gaten of er een pick-up aankwam. Die kwam maar niet. Gelukkig stopte na een tijdje een scooter. ‘’Zij ziet er verloren uit’’, zal hij wel gedacht hebben. Hij, genaamd Koko, vertelde me dat er geen pick-ups rijden ’s avonds…. Oeps! En lopend was het nog wel minstens 1,5 uur… Hij wou mij wel meenemen op de scooter, maar de regering verbied Burmezen om toeristen achterop te nemen. Dus ik vroeg hem: ‘’So, what do I need to do?’’. Toen moest ik iets terug lopen en dan kon ik vanaf daar wel bij hem achterop. Via een zijweg zijn we teruggegaan naar New Bagan. Sommige wegen waren zandwegen en dacht ik: ‘’Oeh, als dat maar goed gaat’’. Maar gelukkig had deze jongen zijn scooter goed onder controle. Op de scooter vertelde Koko wat meer over zichzelf . Hij studeerde geschiedenis in Mandalay, maar hij had nu vakantie en was terug in zijn dorp in Bagan. Morgen is Koko my guide for the day. Om 09.00 uur heb ik met hem afgesproken en laat hij me de tempels zien in Old Bagan op de fiets. ‘’Yes, I want to ride my bicycle!’’ Dat zal wel weer even wennen zijn!

Maandag 18 Juni: Cycling through the temples
Vannacht om 04.00 uur hoognodige toiletbezoek. Die heerlijke maaltijd in Ngaung U was toch iets minder goed gevallen in mijn buik. Vervolgens 2 diarreeremmers genomen & hup weer het bedje in! Na het ontbijt was het nog niet helemaal goed, dus nog maar ff een remmertje genomen. Om 09.00 uur stond Koko al klaar met zijn mini-fietsje. Ik had een fiets van het hotel geleend. Hij gaf aan dat hij beter zijn scooter kon pakken, dus eerst een stop gemaakt in zijn dorp. Wel handig zijn scooter, want zo kon hij me op de verharde wegen even drukken. Het was bloedje heet, dus zweette me kapot. Aardig wat tempels bezocht en hij kon me er veel over vertellen. Vooral over de muurschilderijen… Hoevaak ik wel niet heb gezien hoe de verlichting van Boeddha verloopt… Ontelbaar!

Vervolgens bij een tempel nog wat souvenirs gekocht bij zijn families standje. Toen op naar ‘’Be kind to Animals’’, de naam zegt het al. Toen begon mijn buik weer op te spelen. Dus na 3 happen, hield ik mijn vega fried rice voor gezien. Aangegeven bij Koko dat ik liever terug naar het hotel ga om naar de wc te gaan en even te rusten. Boven een ‘’wc’’ hangen met diarree leek me nou niet echt een fijn idee. Dus ik zei Koko gedag en fietste terug naar het hotel. Koko zei: 45 minutes cycling to the hotel. Maar ik was binnen 30 minuten terug! Hitte, inspanning en diarree zijn geen fijne combinatie. Na een douche maar weer het bedje in. Geslapen van 3 tot 7. Rond 8 uur een chicken noodle soup besteld. Deze was niet echt lekker.. De Thaise keuken is toch wel het beste van alle Aziatische landen! Na het eten weer mijn bedje in om morgen fris & fruitig de 2418 ft Mount Popa te beklimmen.

Dinsdag 19 Juni: Meeting the 37 nats
Vanochtend weer een normale continental breakfast. Daarna was ik netjes (15 minuten!) te vroeg bij de receptie. Herinner ik me opeens dat ik mijn mobiele klok 10 minuten eerder had gezet zodat ik nooit te laat ben. Vervolgens 45 minuten gewacht op 2 meiden waar ik mee naar Mount Popa zou gaan. Rond half 10 vertrokken we dan eindelijk! In het busje kennis gemaakt met ze. Julie kwam uit Borneo, Indonesië en woont al 2 jaren in Brisbane, Australië. Het andere meisje, Tina, was geboren in Hong Kong en toen ze klein was waren ze met het gezin geëmigreerd naar Perth, Australië. Het Indonesische meisje was graag aan het woord. Ongeveer de gehele dag door…… Eerst gingen we naar een markt in Ngaung U, daar vertelde onze gids Abuni ons wat over de koop/etenswaren. Zo kauwen vele Burmezen op blaadjes met rood spul erin. Dit spugen ze vervolgens uit op de straat. Vandaar dat vele straten in Myanmar voorzien zijn van rode vlekken en je mensen ziet met rode of zwarte tanden. Dit werd dan vooral gedaan door de laagste klasse van de bevolking, volgens de gids.

Vervolgens op naar Mount Popa! Onderweg nog gestopt bij een palmsuiker boerderij. Erg leuk om het proces van het palmsuiker te zien. Snoepjes, alcohol.. je kan van alles maken met het palm sap! Ook nog even een fles alcohol van de palmboom meegenomen om deze in de avond met zijn drieën te verorberen. Eenmaal bij Mount Popa, een bijzonder uitziende berg met daarbovenop de tempels & de 37 nats (geesten). Elke geest staat voor iets. Zo heb je een geest voor de alcoholisten & gokkers. Als iemand naar het casino gaat, dan gaan ze eerst naar de geest om een offer te brengen zodat ze meer geluk hebben in het casino. Verder heb je geesten voor het bedrijfsleven, educatie, liefde, gezondheid en ga zo maar door. Ik heb ook nog maar even een bloem geofferd. Bij welke geest? Dat is voor jou een vraag en voor mij een weet.

Toen via de ingang bekleed met apen naar boven. Apen en ik gaan niet altijd samen.. denkend aan Bali, Indonesië & Koh Phi Phi, Thailand. Gelukkig was Marleen er dit keer niet bij, dus had ik meer kans op een probleemloze doorgang. Dit was gelukkig ook zo, want de Burmeze aapjes hielden mij met rust. Het waren nog best aardig wat trappen, dus ik was aardig trots op mezelf toen ik uitgeput de top bereikte! Het uitzicht was het gelukkig meer dan waard! (Zoals meestal als je iets beklimt na veel inspanning). Na wat foto momentjes, gingen we weer naar beneden. Dit gaat altijd zoveel makkelijker, heerlijk naar beneden gaan! Eenmaal beneden weer het busje in en op naar een restaurant om wat te eten. Nauwelijks wat gegeten, want had weer aardig wat krampjes. Dus water en fruit was meer dan voldoende.

Eenmaal in Bagan nog gestopt bij het oudste klooster van Bagan. Hier woonden ook geen monniken meer, omdat het te gevaarlijk was om in te wonen. Gelukkig was het nog wel veilig genoeg om even rond te lopen. Een erg mooie houten klooster met mooie elementen erin verwerkt! In het hotel gedoucht en daarna afgesproken om eerst onze palmboom alcohol te nuttigen en daarna zijn we wat gaan eten bij een restaurant aan de rivier. Erg lekker allemaal, maar hoop wel dat mijn buik het er nu ook mee eens is! Morgenochtend op naar Mandalay!

Woensdag 20 Juni: Road to Mandalay
Bij het ontbijt even kennis gemaakt met het Nederlandse stel uit Enschedéé. Deze gingen ook met de bus naar Mandalay. Na het ontbijt werden we met de taxi van het hotel naar het busstation gebracht. We zagen 3 bussen: 2 hele oude & 1 vrij nieuwe bus. Deze laatste stond al klaar voor vertrek, dus wij dachten: ‘’Hup, mooi gelijk de bus in’’. Maar nee… deze bus vertrok al toen wij nog in de auto zaten. Nee…. wij gingen met de lokale bus op naar Mandalay! De weg bestond uit zand, zand, zand en een paar stenen. Er is ook wel een goede weg, maar deze is van de regering en moeten de weggebruikers om de paar honderd meter ‘’tol’’ betalen aan de mensen die de wegen hebben aangelegd. Dus vandaar neemt deze lokale bus deze weg niet: veel te duur! Onderweg nog een keer gestopt voor een lunch/plas pauze. Niet gegeten, want zat nog steeds (!) met mijn buik. Blehhh! In plaats van een lunch, maar weer 2 remmertjes genomen voor het geval dat. De busreis duurde 6 uurtjes. Hoogtepunten waren het moment dat we met de bus door een grote plas met water gingen en een kotsende monnik aan boord. Hatsiekiedeeee, daar ging weer een gevuld zakje naar buiten….

In Mandalay aangekomen, stond er alweer een heel welkomstcomité op mij te wachten. Vraag me niet hoe ze me elke keer toch weer opsporen… Toen een lieve taxi chauffeur er uitgeplukt en op naar Peacock Lodge, een TOP-choice van de Lonely Planet. Helaas dachten meer mensen hetzelfde als ik en was het guesthouse volgeboekt. Toen op naar Royal City Hotel. Prima kamer met ontbijt. Verder heeft het hotel niet zoveel te bieden. Dit personeel is tevens geen ‘’even-een-praatje-maken-met-de-gasten-personeel’’. Om 3 uur was ik op de kamer, even uitgerust, gedoucht & mevrouw was weer ready to see a bit of Mandalay! Rond half 5 had ik nog geen stap buiten gezet of het was al: ‘’Taxi?’’. Ik wou eerst naar U Bein Bridge(een houten brug van 160 jaren), daarna eten & als afsluiter de Moustache Brothers kijken. Een jongen met een oude blauwe Mazda (denk aan de auto van Mr. Bean) was mijn chauffeur van de avond.

De brug van 1,2 km overgelopen, achtergevolgd door een meisje of ik een ketting wou kopen, Burmeze vrienden gemaakt en met een bootje terug gegaan . Stevige brug van teakwout hoor, made by Mister U Bein! Daarna liet mijn chauffeur me nog een tempel zien. Een grote liggende boeddha, een groot gebouw met 3000 verschillende boeddha’s & 3 mini uitvoeringen van de Golden Rock in Kyaiktiyo, Shwedigon pagoda in Yangon & geen-idee-tempel. Daarna rijst met chicken thai style curry gegeten. Tijdens het eten zelfs nog voetbal gekeken. Jaja, ook de Burmezen kijken de European championships! Kroatie tegen Spanje, maar zo spannend was de wedstrijd helaas niet. Om 20.15 uur gaan lopen naar de Moustache Brothers. Elke avond hebben zij een show om 20.30 uur. Zij zijn comedians/dancers en tijdens de militaire junta populair geworden doordat ze in hun grappen verwijten maakten naar de ‘’regering’’. Twee van de drie broers zijn ook opgepakt. Diegene met de grootste praatjes was nog nooit opgepakt. Hij rende of schuilde weg, zei die. Erg leuk hoe zo’n moeite ze doen met de hele familie om een hele show van 1,5 uur neer te zetten. En dat ELKE avond! Heel erg gelachen en tevens wat meer opgestoken van de Birmese geschiedenis. Bekijk hier het filmpje over de Moustache Brothers: http://www.youtube.com/watch?v=ixooHv6-WJs&feature=plcp

Donderdag 21 Juni: Paya's, stupa's..
Vanochtend na het ontbijt weer met mijn Mazda vriend op pad gegaan. Eerst naar ‘’Mahamuni paya’’, deze boeddhistische tempel is een van de meest bekende van Myanmar door zijn 13ft zittende Boeddha. Mannen kunnen een gouden blad op de boeddha bevestigen .Vrouwen mogen dit niet en hun zie je bloemen offeren of knielen voor de boeddha. Daarna doorgegaan naar een klooster met 1500(!) monniken. Mijn Mazda vriend heeft me even de keuken laten zien (=4 hele grote pannen op houtvuur). Monniken mogen alleen ’s ochtends eten. (Was die monnik in Yangon even goed de fout in!!) Rond 10/11 uur konden alle monniken in de rij gaan staan om wat eten & drinken te krijgen. Erg bijzonder gebeurtenis om mee te mogen maken. Ook de kleine monnikjes in het wit (in opleiding) zijn zo schattig. Bekijk hier het filmpje: http://www.youtube.com/watch?v=R7msik_a3T0&feature=plcp
Feitje: Vanaf 20 jaar mogen ze officieel monnik worden en het is alleen toegestaan om ’s ochtends tot 12.00 uur te eten.

Eigenlijk zou ik vandaag eerst naar Mingun gaan, maar de boot vaarde niet vanwege het slechte weer. Tevens laat de bootpolitie het niet toe. Dus ging ik in plaats van Mingun naar Inwa. Dit was een kleine oversteek met een bootje. Aangekomen op het kleine eiland, werd ik door een horse cart rondgereden over het eiland. Erg leuk, maar niet zo heel erg bijzonder. Weer terug in het centrum, nog naar een oude houten klooster geweest. Erg mooi, maar moet nu toch wel zeggen dat ik genoeg tempels, pagoda’s, paya’s, stupa’s en monastry’s heb gezien. Zo’n expert ben ik nou ook weer niet. Eigenlijk sowieso weinig, ik doe alleen maar alsof.

Na de houten klooster zijn we nog naar ’s werelds grootste boek gegaan. Lezen, lezen en lezen, maar het boek helaas niet uitgekregen. Om de paya staan allemaal kleinere witte stupa’s. Hierin staan stenen met tekst geschreven in de boeddhistische taal. Och, vandaar dat het lezen ook zo moeilijk ging! Na het lezen geluncht bij een restaurantje onderweg terug naar het hotel. Ik wou daar ook naar de wc, maar de dames toilet was nog op slot. Het personeel de deur open laten maken… Maar deze kunnen ze ook maar beter dichtlaten!!! Bah bah bah bah… Toen nog even naar Myanmar’s grootste marmeren boeddha, 5 minuten en ik was er alweer uit. Tijd om terug te gaan naar het hotel! Enough sight gezieht! Eerst gerelaxt op de kamer en toen was ik wel weer klaar met alleen zijn. Naar een restaurantje gelopen, lekker gegeten en ondertussen beetje schrijven. Volgens mij denkt de manager dat ik een rapport aan het schrijven ben. Hele tijd stiekem te gluren..

Vrijdag 22 Juni: Local life
Vanochtend lekker rustig aangedaan. Rond 8 uur ontbeten, vervolgens weer al mijn spullen klaargelegd om weer me backpack in te pakken. Douchen, chillen en rond 12 uur uitgecheckt. Backpack in de lobby gelaten en mijn kleine rugzak (van Paul) nog even laten maken, want daar zat bovenin een vrij groot gat in die alsmaar groter werd tijdens de reis. Nog even een sigaretje en weer vertrokken met het blauwe autootje. Eerst liet hij me de bloemenmarkt zien en daarna de vismarkt. De laatste markt had toch iets minder lekkere geuren… Maar gelukkig was ik ergere visgeuren gewend van de Thaise markten. Daarna nog een zandcontainer gezien. Ze mogen geen zand graven dichtbij de rivier in Mandalay, maar ze moeten het zand van de Sagaing Hill halen met een schip. Met allemaal een mand op hun hoofd zie je vrouwen en mannen het schip op & af lopen. Het zand wordt vervolgens in trucks gegooid wat door wordt verkocht aan bouwbedrijven.

Vervolgens naar een dorpje met 3000 inwoners gegaan buiten het centrum. Hier maakten ze kleine boeddha beeldjes, stoelen en voornamelijk leefden de mensen van het verbouwen van pinda’s of groentes. Alle huizen waren gebouwd op palen, omdat het dorp in juli helemaal overstroomd. Sommige huisjes hebben dan ook een bootje in hun tuin. Wanneer het water weg is, kan het verbouwen van de pinda’s beginnen! Dit dorpje had ook nog een school van zo’n ongeveer duizend kinderen. Zo leren ze ook Engels en stond er op het schoolbord geschreven: ‘’The ugly sisters wanted to go to the dance because they wanted to marry the prince’’. Rara, welk sprookje is dit? Tevens nog geluncht met een Shan State noodle en een milk tea samen met mijn Mazda vriend. Dit is een erg populair drankje in Myanmar en best lekker. Weer terug in het hotel moest ik nog paar uren wachten. Beetje zitten roken en schrijven. Om 8 uur vertrok ik dan naar het busstation. Stond daar even een luxe bus op mij te wachten. Op het kaartje stond VIP-ticket, maar dit ging ver boven mijn verwachting. Toilet aan boord, helpvolle hostess, brede en grote stoel, 2 TV-schermen (en OMG: voor het eerst staat het geluid normaal en niet loeihard!), watertje, snoepje, ontbijt, lunch, nat doekje, normale plaspauze, weer een snoepje, cola’tje. Ge-wel-dig!! In totaal duurde de reis 9 uren, maar in deze bus helemaal geen problemen mee! (Kosten: 18,000 Kyat).

Zaterdag 23 Juni: Back in Yangon!
Enig nadeel aan een nachtbus is: Erg vroeg bij het ‘’Moederland’’! Vijf uren wachten tot het 12 uur is en ik mijn kamer in kon.. Zucht.. Gelukkig kwam een Amerikaans meisje na een tijdje bij me zitten en raakten we aan de praat. Nog even over de Amerikanen invasie in Myanmar (want nergens was ik zoveel Amerikanen tegengekomen in Zuidoost-Azië als in Myanmar), dat kwam waarschijnlijk door een artikel in the New York Times over Myanmar waarvan velen dachten dat het een heel nieuw land was voor hun om te ontdekken! Rond 11 uur kreeg ik te horen dat ik op mijn kamer kon, even opfrissen en om 1 uur had ik afgesproken om bij het guesthouse met het Amerikaanse meisje te gaan lunchen en daarna zouden we naar de film gaan. Jaja, dit was wel grappig. Iedereen keek ons aan van: ‘’Huh? Toeristen? In de bioscoop?’’ Daar hebben we even ‘’The Avengers’’ gekeken. Na de film wou ik buiten nog een foto maken van het gebouw, maar toen kwam er een boze beveiligingsman naar me toe dat dit absoluut niet mocht… Heeeel vreemd!

Terug bij het hotel gingen we nog even ergens eten met 2 andere meiden die ook logeerden in het guesthouse. Een Chinees meisje & een Frans meisje die werkte in Hong Kong. Erg interessant dus! Deze dag vooral veel geleerd over de Chinese cultuur, want het Amerikaanse meisje had ook 1 jaar gewerkt in China als Engels lerares. Chinese cultuur samengevat: Communisme, 1 kindcultuur, kind wordt opgevoed door grootouders, leeft op een kostschool, 7 dagen school, geen jeugd, prestatiedruk, vernedering bij slechte resultaten, verzorging (groot)ouders wanneer het kind een baan heeft. Niet zo gek dat zelfmoord de belangrijkste doodsoorzaak is onder jong-volwassenen in China!

Zondag 24 Juni: Bangkok baby!
Na het vroege ontbijt, op naar het vliegveld met het gratis busje van Mother Land Inn. Na een prima vlucht weer aangekomen in Bangkok….. Heerlijk om weer in Bangkok te komen na een voldane reis door Myanmar!

P.S. Foto's zijn te vinden op mijn Facebook pagina.