Levenslessen in Cambodja

Waar zal ik eens beginnen…. De tijd is voorbij gevlogen. Ik heb zelfs een mailtje ontvangen van waarbenjij.nu met de vragen; ‘’Ben je de K2 aan het beklimmen? Of heb je soms een onbewoond eiland ontdekt en ben je daar in een hut van bamboe en stro blijven wonen?’’ Beiden zijn niet het geval, want ik ben simpelweg druk aan het werk geweest. Ja mensen, 6 dagen in de week werken is niet niks. En helemaal niet voor mevrouw Schottert, die na de middelbare school eigenlijk geen vaste school / werk tijden heeft gekend.

Ik ga jullie niet vervelen met saaie verhalen over mijn werk, want dat doe ik jullie gewoon niet aan. Het gaat in ieder geval zijn gangetje. Nu ga ik jullie alles vertellen over mijn inspectietrip van afgelopen week. Spannend hé? Ja, zit je aan de pc gekluisterd? Mooi! Dan ga ik nu beginnen….

Zondag in alle vroegte om 04.00 uur opgestaan. Snel nog even douchen, backpack volstoppen & gaan met die banana! Eerst een kwartier aan de weg gestaan om een taxi te charteren.. Maar nee, veel taxi’s waren bezet, wouden niet naar Hua Lamphong train station of kenden het ‘zogenaamd’ niet. Dusja, dan zit er niks anders op….. Rokje omhoog en ja hoor ik had beet! Nee gein, maar ik had wel een taxi te pakken! Dus op naar Hua Lamphong!

Na een halfuur aangekomen op het treinstation. Eerst maar ffkes een pafke & wachten op me Franse travelmaat (deze jongen was een Franse leraar in Bangkok en via de facebook pagina van ‘Interns in Bangkok’ ben ik met hem in contact gekomen. Note: Ik had hem 1x ontmoet voor de reis). Daarna kaartjes gekocht van 48 Baht, is welgeteld 1,25 euro, voor een treinreis van 6 uur. Waar een mens al wel niet gelukkig van wordt! Vervolgens even een cappuchinotje erin en daarna in de local train op naar Arranyaphet, dichtbij de grensovergang naar Cambodja. De zitplaatsen in de trein waren een beetje houterig, maar gelukkig waren in ieder geval de ramen open en kwam er een lekker koel briesje door de trein. Dus het was allemaal zo erg nog niet!

In de trein waren vooral veel locals, maar net als Raphael & mij ook veel toeristen. Want ja, voor deze week was ik even weer een toerist! Het leuke was dat de toeristen ongeveer allemaal in dezelfde coupé zaten. Toeristen trekken elkaar nou eenmaal aan. Na een tijdje begon men hier & daar wat te praten en was het ook nog eens gezellig in de trein. Zelfs die 1,5 uur vertraging door een ongeluk onderweg deed er niet meer toe. Georgia & Lauren kwamen uit Nieuw-Zeeland en waren net begonnen aan hun 6-weekse reis, …… & …… (tsja… weinig indruk gemaakt) kwamen uit Canada & de UK, ……… (zelfde geval) kwam uit Polen & tot slot Corey kwam uit de VS. Een lekkere mix van alles dus!

Aangekomen in Arranyaphet een tuk-tuk genomen naar de Cambodjaanse ambassade, (dachten we). Ik had van te voren gelezen over een soort van illegale bedoeling voor de grens & een ander meisje achteraf ook, maar we waren er dus allemaal ingestonken. We hebben wel gewoon het juiste Cambodjaanse visa gekregen, maar we hebben er veel meer voor moeten betalen dan dat je het bij de ‘’echte’’ grensovergang zou doen. De Thaise/Cambodjaanse mensen van dit kantoor gaan dan vervolgens met jouw paspoort naar de echte Cambodjaanse ambassade voor de juiste stempels en komen dan terug. Zo verdienen ze bij de echte ambassade ook nog wat extra centjes. En dit soort corruptie zie je eigenlijk overal.

Corey from the US werkt al voor 2 jaar als leraar in Hanoi, Vietnam & hij had ook een fijn verhaal over dit soort praktijken. Wat gebeurt er namelijk op internationale scholen waar kinderen van rijke Vietnamezen op zitten. Slecht cijfer? Geef de directeur wat geld & hij zorgt ervoor dat de leerling een beter cijfer krijgt. Lang leve educatie!

Na eindelijk onze voetjes op Cambodjaanse grens te hebben gezet, kon de reis pas echt beginnen! En ik weet het…… het wordt weer een lang verhaal :)! ’s Avonds rond 20.00 uur kwamen we dan eindelijk aan in Siem Reap, een welbekende toeristen stad in Cambodja. Eerst maar eens met z’n allen een hotel gezocht. Samen met Raphael, Corey, Georgia & Lauren kamers geboekt in een goedkope backpackers hostel. Ik sliep met Raphael op een kamer met uiteraard 2 aparte bedden! Dit voor de prijs van 8 US dollars per kamer, ongeveer 6 euro. Die avond nog even naar de night market geweest & een lekkere voetmassage gehad.

Maandag gingen we met z’n 5en naar Angkor Wat! Twee tuk-tuk drivers, schatten trouwens, reden ons de hele dag rond. Zij konden ook een aardig woordje Engels en waren tevens onze ‘’soort van’’ gidsen tijdens deze dag. Deze dag hebben we de tempels in het buitengebied bekeken & het was in een woord: ‘’Geweldig!’’ Soms voelde je je even Indiana Jones als je de toeristen weg dacht en denk je; ‘’Hoe zou het zijn geweest voor diegene die deze plek voor het eerst heeft ontdekt?’’ Hoe gaaf zou dat zijn geweest! De dag hebben we afgesloten met een zonsondergang bij een hooggelegen tempel, maar deze viel helaas een beetje tegen. Ach, you can’t have it all!

Dinsdag was mijn hotel inspectie dag! Eerst met het adres van de reisorganisatie waar we mee werken in Cambodja op zoek naar een tuk-tuk driver die weet waar het is. Een jongen dacht het te weten.. Niet dus. Gelukkig ben ik een slimme meid & had ik ook het nummer van het kantoor genoteerd. Vervolgens de tuk-tuk driver maar even laten bellen met het kantoor & de locatie was dan eindelijk bekend bij de tuk-tuk driver. Na een stukje getoerd te hebben door Siem Reap kwam ik dan aan bij het kantoor. Gelijk vriendelijk ontvangen & de plannen doorgenomen met ‘’Pedro’’ (Jaja, deze Cambodjaan had Spaans gestudeerd). Hij was mijn assistent voor de dag en samen met een privé chauffeur gingen we op pad! Erg leuke dag gehad & veeeeeel mensen ontmoet! Ik kwam die avond terug met 12455950 visitekaartjes! En dan overdrijf ik geen eens ;)

Die avond ben ik ook geswitcht naar een ander guesthouse. Ik kon het niet langer aan met de Franse Raphael. Hij was erg stil, droeg een oogklep & oordoppen tijdens het slapen, was bang voor alles (en ik dacht dat ik bang was voor insecten!), vroeg continu dezelfde dingen die we daarvoor allang besproken hadden. Kortom, hij irriteerde me mateloos. En ik kan je vertellen, dat overkomt me niet vaak! Dus ik zei; ‘’Raphael, Ajo!’’ Die nacht heeeeeeerlijk geslapen in een 2-persoonsbed voor mij alleen met donkere gordijnen (niet goed overigens!) Deze kamer was wel wat prijziger, maar dan heb je in ieder geval geen irritante fransman, mieren in je bed, op je kleren & op de wc-bril.

Woensdag, na mijn lichtelijke uitslaap-praktijken, ben ik op pad gegaan met Georgia & Lauren en nog 3 vriendinnen van hun uit Nieuw-Zeeland die de vorige dag waren aangekomen vanuit Phnom Penh. Eerst zijn we weer naar de Angkor tempels gegaan. Eindelijk de Ta Phrom tempel gezien (een tempel waar de jungle ook in mee is gegroeid) en hier heeft Angelina Jolie in Tomb Raider ook nog wat kunstjes laten zien. Rond de middag zijn we naar het Kinderziekenhuis in het centrum van Siem Reap gegaan. Hier zijn inmiddels 5 van opgericht in Cambodja. Een Zwitserse chirurg vond dat Cambodja dezelfde zorg verdiend als in een Westers land ook al is Cambodja een derdewerelds land. Een nobele man die we graag helpen! Dus ging ik samen met Georgia & Lauren bloed geven bij de Kantha Bopha Bloodbank in het ziekenhuis. Het voelt goed om iets terug te doen als toerist in een land waar een grote meerderheid in armoede leeft, al is het maar iets kleins.

Donderdagochtend zou ik om 7.30 uur bij het kantoor van de Mekong Express bus moeten staan voor de shuttle bus naar het busstation van Siem Reap. Maar ik zou Merle niet heten, als ik me niet verslapen zou hebben….. Tsjah, die donkere gordijnen deden het hem! (Gelukkig heb ik in mijn appartement in Bangkok gele gordijnen). Snel naar beneden gelopen, navraag gedaan bij de receptie; what to do? Hij zei dat het een halfuur naar het busstation was dus ik kon de bus die om 8.30 uur vertrok nog makkelijk redden. Ik snel snel snel… en ik was snel jongens! Hup hup, kamer betalen & snel met een tuk-tuk richting het busstation. Luckily I was on time!

Rond 12.00 uur aangekomen in Kampong Thom, een klein plaatsje tussen Siem Reap & Phnom Penh. Dit plaatsje is ook wel bekend voor de vele bus stops van een halfuur voor de route SP-PP. Ik was de enige persoon in de bus die de bus verliet & in checkte in een hotel at Kampong Thom. Al gelijk kwam er een Cambodjaan naar me toe of hij me voor de dag rond mocht rijden, ik zei dat ik eerst even ging inchecken en opfrissen & daarna terug kwam. Toen ik even later weer het hotel uitstapte kwam dezelfde goede man me weer tegemoet met wederom dezelfde vraag. Ik zei; ‘’Wat schuift het?’’ Haha, nee, eerst even onderhandeld over de prijs & ik ben met de goede man tot een mooi bedragje voor ons allebei gekomen. Eerst bracht hij me naar een standbeelden verblijfplaats….. Ja, dit was erg leuk. Vooral omdat ik natuurlijk ook wel echt een standbeeld mee naar huis wil nemen. Daarna door naar een silk farm. Een Amerikaanse man was hier de eigenaar van en hij heeft me alles geleerd over de in & outs van het weven! Vragen? Kom maar door: merle.schottert@gmail.com

Vervolgens door naar de Bantek Mountain. Deze had 809 treden. Slik. De Amerikaanse man had me al verteld dat ik wel naar boven kon lopen, maar ik moest maar niet terug naar beneden lopen, want dan zou ik een week lang last hebben van mijn kuiten omdat je die spieren niet vaak gebruikt. Ik had zo’n voorgevoel dat ik dat ook al zou hebben na alleen omhoog gaan. Dus mevrouw zat nog even te twijfelen in de tuk-tuk… Toen kwam mijn redder in nood! Een Cambodjaan op een aardig opgevoerde motor. Deze durfde het wel aan om een wat voller Westerse toerist naar boven te brengen! Ik heb hem lekker beet gepakt tijdens de rit, want het was op bepaalde stukken toch wel erg steil….

Daar boven op de berg, daar staat een koe.. En die koe roept heel hard; boeeeee…ddha! Inderdaad, liggende boeddha (x5) & zittende boeddha (x133). Het was een beetje een bijgeraapt zooitje van alles & nog wat. Pardon, dat mag ik niet zeggen want het is heilig grond gebied. Er was een soort van indianendorpje, prins op het witte paard, een drijvende steen, een ‘’beweegbare’’ steen, 2 borsten (jawel, borsten!) en ga zo maar door… Er was een Cambodjaanse jongen die me van alles erover vertelde, maar bij de helft van zijn verhalen wist ik niet goed of ik dat nou moest geloven of niet. Het was gewoon een hele vage berg laten we het daarop houden.

De dag heb ik afgesloten tussen de rijstvelden met de locals. Ik wou zonsondergang zien en mijn (weer goed Engelse sprekende) Tuk-tuk driver bracht me naar de rijstvelden. Al snel werd ik ‘’gespot’’ en kwamen er verscheidene Cambodjaanse aanlopen en bekeken me nauwkeurig. Volgens mij hadden ze nog nooit een blank/westers persoon gezien... Tevens waren de kinderen bang voor me en keken me aan of ik een Alien was. Al die tijd voelde ik me niet echt ongemakkelijk, maar ook niet echt gemakkelijk. Jij bent toch de toerist met geld en zij zijn arm & hebben niet veel. Gelukkig brak de cowboy die zijn koeien kwam halen snel het ijs met de vraag hoe oud ik was (de tuk-tuk driver was de vertolker die avond), ik zei; ‘’20 jaar’’ Maar helaas, dat was te jong voor deze goede oude man die ik toch wel 50 jaar schatte. Daarna voelde ik me al heel wat gemakkelijker en heb ik een erg interessante avond gehad! De zonsondergang ging zowaar aan me voorbij.

Vrijdagochtend richting Phnom Penh! Een stad waar ik veel goede, maar ook slechte dingen over had gehoord. Ik ging er alleen heen, dus het was wel even spannend! Phnom Penh is de hoofdstad van Cambodja en kent een nare geschiedenis waar de mensen nog steeds last van hebben ook al zou je het aan de meesten niet af kunnen lezen. Rond 14.00 uur kwam ik aan met de bus en er stonden alweer allemaal tuk-tuk drivers te schreeuwen of ze de toeristen mochten vervoeren. (haha, even een binnenpretje…Ik typte eerst afvoeren….. oeps) Een tuk-tuk driver kwam gelijk naar me toe & hij heeft me naar een leuk hotelletje gebracht dichtbij de rivierkant. Dit was het veilige gedeelte van Phnom Penh, want het andere gedeelte is erg arm & daar moet je als meisje ’s avonds niet alleen rondlopen.

Na het inchecken en snel opfrissen stond ik na 10 minuten alweer paraat om met dezelfde tuk-tuk driver (overigens weer goed Engels!!) mijn sightseeing tour te beginnen! Ik had veel gehoord over de Killing Fields & de old prison/school en ik besloot deze te bezoeken voor die middag. Nog nooit zo’n depressieve middag gehad… Eerst naar de Killing Fields. Tijdens de tijd van Khmer Rouge (1975-1979) hebben er 3 miljoen Cambodjaanse moorden plaatsgevonden. Zij werden vermoord omdat ze geschoold waren, een westers persoon kenden en noem maar een andere belachelijke reden op. Zelfs kinderen werden vermoord, alleen omdat de Khmer Rouge op die manier geen wraakacties zouden krijgen na een aantal jaren. Wanneer je daar rondloopt met je oortelefoon op en luistert naar de verhalen wat daar heeft plaatsgevonden, begeef je je in oase van stilte en respect voor de doden.

Daarna ben ik met de tuk-tuk driver naar de oude school wat in die tijd tot een gevangenis is gemaakt gegaan. Ik dacht; Nu ik er toch ben & al aardig ‘’down’’, kan dat er ook nog wel bij. Deze plek was eigenlijk nog veel gruwelijker. Klaslokalen waren ingericht als martelkamers en hokken waar je normaal kalveren eerst in heb staan waren cellen voor ‘’gevangenen’’. Aan de wand was er soms een foto gehangen hoe mensen tot merg en been uitgehongerd waren en gemarteld met verscheidene materialen. Tevens lag er op bepaalde plekken nog opgedroogd bloed. Je had 4 gebouwen en voor een tijdje was ik alleen in een gebouw, maar ik kreeg al snel koude rillingen en ben maar snel het gebouw uitgegaan.

Toen ik bij het laatste gebouw kwam en hier nog wat foto’s tentoongesteld waren van kinderen die waren vermoord, kreeg ik toch wel een behoorlijke brok in mijn keel. Later stond ik nog bij enkele foto’s te kijken en toen kwam mijn tuk-tuk driver naast me staan. Hij zei niks, maar zijn gezicht zei; ‘’Het is niet niks he’’. Daarna het gebouw verlaten en toen heeft hij me nog wat meer verteld over die tijd & het heden tijdens een langzame wandeling over het binnenplein naar de uitgang.

Wat zoals altijd gebeurt bij zulke nare gebeurtenissen, is dat nog niet alle mensen die als individu al verantwoordelijkheid zijn voor tienduizenden doden zijn gestraft. Sommigen bekleden zelfs nog een hoge positie in de Cambodjaanse regering. Dat frustreert me eigenlijk nog het meest.

Zaterdag uitgeslapen en nog even bijgekomen van de vorige dag. Al moet ik nu zeggen, dat ik er nog steeds wel van moet bijkomen. Uitgecheckt om 12.00 uur en nog even over de boulevard gelopen & wat marktjes her en der bezocht. Om 14.00 uur werd ik opgehaald door dezelfde tuk-tuk driver weer van de vorige dag om me vervolgens naar de luchthaven van Phnom Penh te brengen. Hij woonde samen met zijn vrouw & 2 jonge kinderen in een ruimte en zijn jongste huilde erg veel, dus hij had weinig slaap. Hij was zo’n lieve man, dus ik heb hem aardig wat fooi gegeven. Mensen die er niet om vragen, maar een goed hart hebben & van nature vriendelijk zijn, die ik gun ik dat:)

Na deze trip begrijp ik meer van het Cambodjaanse verleden, maar ook minder. Hoe kunnen mensen hun eigen landgenoten op zo’n gruwelijke manier vermoorden? Er zijn heel wat gruwelijke dingen gebeurt in het verleden, maar dit is wel de eerste keer voor mij persoonlijk dat ik het van zo dichtbij heb ervaren. En niet alleen van die vrijdag middag in Phnom Penh, maar in heel Cambodja lijkt het of er achter de vele lieve & oprechte glimlachen nog veel verdriet schuilt.

Een ding wat zeker is, is dat de Cambodjaanse nog steeds liefde kennen. Liefde voor hun land en voor elkaar. Overal zie je hoe familieleden voor elkaar zorgen en respect hebben voor anderen. Dit heeft ook te maken met hun cultuur en religie. Boeddhisten geloven dat wanneer zij goed hebben geleefd (dus met respect voor naasten) zij een beter leven krijgen na hun huidige leven. Ik vind dat wel een mooie gedachte. En je hoeft geen boeddhist te worden om hier nog wat van te leren.

Zoals mijn moeder altijd zei, en dit heeft ze waarschijnlijk van mijn oma meegekregen: ‘’Wie het kleine niet eert, is het grote niet weert’’ en wanneer je dit echt doet, dan zie je pas hoe rijk je wel niet bent.

Mijn foto’s zijn te zien via deze url: https://picasaweb.google.com/102706226934300385300/AfstuderenInBangkok?authuser=0&authkey=Gv1sRgCMnh9ZWwqO2PigE&feat=directlink

Tot slot wil ik via deze weg nog mijn moeder bedanken voor het geweldigste kerstpakket wat iemand kan krijgen! Mijn oma & oom martin voor hun leuke cadeautjes, super lief! Chocolaatjes & kaarsjes zijn altijd goed! En mijn opa & oma schottert voor het schrijven van hun lieve brief!! Heel erg bedankt allemaal! Het waren de lichtpuntjes van deze week:)

Liefs vanuit Bangkok,

Merle