Ander toneelstuk, hetzelfde decor
Door: Merle Schottert
Blijf op de hoogte en volg Merle
13 November 2011 | Thailand, Bangkok
Ik heb me niet genoeg gerealiseerd dat het deze keer wel helemaal anders zou kunnen zijn. Ik ben 5,5 dag in de week aan het werk en dat op zich is al best wel heftig. Ik maak weken van 45 uur tot afgelopen week 53 uur en ik had niet verwacht dat het zo zwaar zou zijn. Ik krijg veel verantwoordelijkheden en wordt nu al goed klaargestoomd voor het echte bedrijfsleven. Ik leer ontzettend veel, maar ook ik maak weleens fouten. Deze fouten krijg ik dan zwaar te verduren, want het bedrijfsleven is immers geen proeflokaal. En waar ik voorheen alles miste aan Azië, mis ik nu mijn kleine kikkerlandje en vooral mijn moeder. Naast het werken wil je ook nog wel op sociaal vlak wat ‘bedrijvigheid’ hebben, dan dat je alleen maar werkt, slaapt en eet bij wijze van spreken. Een avond doordeweeks en op zaterdag; eten en drankje(s) met wat andere stagiaires. Deze groep is hartstikke leuk en ik vermaak me prima met ze.
Toch voel je je soms in een andere film zitten. Dan loop je door de Khao San Road en kom je wat oude Thaise bekenden tegen, maar jij bent vervolgens met hele andere mensen die hun niet kennen. Op zulke momenten mis ik nog vaak al mijn mede-studenten. En op zo’n moment als vandaag mis ik toch wel mijn kamergenootje waardoor ik me nooit alleen voelde. Nu betrap ik me er weleens op dat ik tegen mezelf praat, maar gewoon hartstikke alleen ben. En dat gevoel heb ik voornamelijk op de zondag, dan voel ik me ontzettend alleen en verschrikkelijk ‘bagger’. Omdat je dan tijd hebt, tijd om te denken of piekeren, hoe je het ook wilt noemen. En dan je denk; ‘’Kan ik deze druk nog wel 5,5 maanden aan, vind ik het nog wel leuk hier, red ik de inleverdata van mijn stagedocumenten allemaal wel op tijd, wat wil ik eigenlijk met mijn scriptie et cetera’’. Ik ben geen opgever en ik kwam hier om verscheidene redenen, 1) Om zoveel mogelijk ervaringen op te doen in de reisbranche, 2) Mijn moeder laten zien dat ik wel kan afvallen. En ik dacht; ‘’Nou dan kan ik het beste weer weggaan en het aan de andere kant van de wereld proberen, zodat ze niet elke keer naar me zou kijken en teleurgesteld is dat ik bijvoorbeeld weer niet ben gaan mountainbiken o.i.d. en 3) Omdat ik nog zoveel wil reizen en dat op deze manier mooi kan doen, na mijn stage/scriptie.
Maar nu denk ik, ga ik al deze 3 punten wel redden? Want 1) Mijn stage is misschien wel teveel voor me. 2) Op zaterdag zuip ik als een malle, om mijn hoofd proberen ‘’uit te zetten’’wat overigens nog niet lukt (en afvallen en alcohol is nou niet echt de juiste combinatie) en 3) Hou ik überhaupt geld over??
Tevens… Ga ik het redden om mijn scriptie hier in Bangkok te schrijven, want ik weet nu al wel dat ik er geen tijd voor heb tijdens mijn stage en hetzelfde voor een moduultoets die ik nog moet herkansen, hoe moet ik dat nou leren als ik er nauwelijks tijd voor heb?
En dan kan iedereen wel makkelijk zeggen, Merle: ‘’Plannen en tijdmanagement’’. Maar wat doe je als je gewoon echt teveel op je bordje krijgt en je echt te weinig tijd heb. En je je niet meer gelukkig voelt.. Ga je dan door tot het uiterste, om vooral maar iedereen te laten zien dat je wel echt doorzettingsvermogen hebt. Want ja, zonder doorzettingsvermogen red je het niet in de grote boze wereld. Maar wat laat je voorgaan, je geluk of je doorzettingsvermogen? Alles staat met elkaar in contact, want als ik het wel opgeef dan heb ik weer andere problemen, want dan moet ik een andere stage gaan zoeken en dan zal het bedrijf vast vragen: Waarom is het eigenlijk niet gelukt bij het andere bedrijf? ‘’Ja, ik verkoos mijn eigen geluk boven de wil om door te gaan no matter what’’. En tevens loop ik studievertraging op, waar ik ook helemaal niet op zit te wachten.
Al met al gaat er genoeg door mijn hoofd heen, waar ik zelf niet meer uit kom en het me vaak even teveel wordt. Vooral op deze bagger zondagen…. Ik haat ze! Tot zover, zal ik mezelf er doorheen slepen. Hopen op verbeteringen, minder druk en meer zelfvertrouwen in het werk. Ik zal ze eerst nog wel wat laten zien, maar wanneer dit ‘toneelstuk’ echt te veel wordt, ben ik bang dat ik het decor ook moeten veranderen..
X,
Merle
Toch voel je je soms in een andere film zitten. Dan loop je door de Khao San Road en kom je wat oude Thaise bekenden tegen, maar jij bent vervolgens met hele andere mensen die hun niet kennen. Op zulke momenten mis ik nog vaak al mijn mede-studenten. En op zo’n moment als vandaag mis ik toch wel mijn kamergenootje waardoor ik me nooit alleen voelde. Nu betrap ik me er weleens op dat ik tegen mezelf praat, maar gewoon hartstikke alleen ben. En dat gevoel heb ik voornamelijk op de zondag, dan voel ik me ontzettend alleen en verschrikkelijk ‘bagger’. Omdat je dan tijd hebt, tijd om te denken of piekeren, hoe je het ook wilt noemen. En dan je denk; ‘’Kan ik deze druk nog wel 5,5 maanden aan, vind ik het nog wel leuk hier, red ik de inleverdata van mijn stagedocumenten allemaal wel op tijd, wat wil ik eigenlijk met mijn scriptie et cetera’’. Ik ben geen opgever en ik kwam hier om verscheidene redenen, 1) Om zoveel mogelijk ervaringen op te doen in de reisbranche, 2) Mijn moeder laten zien dat ik wel kan afvallen. En ik dacht; ‘’Nou dan kan ik het beste weer weggaan en het aan de andere kant van de wereld proberen, zodat ze niet elke keer naar me zou kijken en teleurgesteld is dat ik bijvoorbeeld weer niet ben gaan mountainbiken o.i.d. en 3) Omdat ik nog zoveel wil reizen en dat op deze manier mooi kan doen, na mijn stage/scriptie.
Maar nu denk ik, ga ik al deze 3 punten wel redden? Want 1) Mijn stage is misschien wel teveel voor me. 2) Op zaterdag zuip ik als een malle, om mijn hoofd proberen ‘’uit te zetten’’wat overigens nog niet lukt (en afvallen en alcohol is nou niet echt de juiste combinatie) en 3) Hou ik überhaupt geld over??
Tevens… Ga ik het redden om mijn scriptie hier in Bangkok te schrijven, want ik weet nu al wel dat ik er geen tijd voor heb tijdens mijn stage en hetzelfde voor een moduultoets die ik nog moet herkansen, hoe moet ik dat nou leren als ik er nauwelijks tijd voor heb?
En dan kan iedereen wel makkelijk zeggen, Merle: ‘’Plannen en tijdmanagement’’. Maar wat doe je als je gewoon echt teveel op je bordje krijgt en je echt te weinig tijd heb. En je je niet meer gelukkig voelt.. Ga je dan door tot het uiterste, om vooral maar iedereen te laten zien dat je wel echt doorzettingsvermogen hebt. Want ja, zonder doorzettingsvermogen red je het niet in de grote boze wereld. Maar wat laat je voorgaan, je geluk of je doorzettingsvermogen? Alles staat met elkaar in contact, want als ik het wel opgeef dan heb ik weer andere problemen, want dan moet ik een andere stage gaan zoeken en dan zal het bedrijf vast vragen: Waarom is het eigenlijk niet gelukt bij het andere bedrijf? ‘’Ja, ik verkoos mijn eigen geluk boven de wil om door te gaan no matter what’’. En tevens loop ik studievertraging op, waar ik ook helemaal niet op zit te wachten.
Al met al gaat er genoeg door mijn hoofd heen, waar ik zelf niet meer uit kom en het me vaak even teveel wordt. Vooral op deze bagger zondagen…. Ik haat ze! Tot zover, zal ik mezelf er doorheen slepen. Hopen op verbeteringen, minder druk en meer zelfvertrouwen in het werk. Ik zal ze eerst nog wel wat laten zien, maar wanneer dit ‘toneelstuk’ echt te veel wordt, ben ik bang dat ik het decor ook moeten veranderen..
X,
Merle
-
13 November 2011 - 15:08
Sanne, Hillie, GJ:
Nou meis, dat klinkt allemaal erg vervelend!! Wij hopen dat het allemaal nog wat beter gaat worden en dat je hoe dan ook de juiste keuze maakt, want meis, Geluk is wel het belangrijkste en als je wat langer over een opleiding doet, is jammer, maar die tijd kom je ook wel weer door en zul je uiteindelijk door gelukkig te zijn wel weer terug verdienen!!
Zo te horen wordt er nu wel heel veel van je verlangd!! Meis kop op en het allerbeste!!
Veel Liefs Sanne, Hillie en GJ.
-
13 November 2011 - 16:03
Lisanne:
Heeeej lieve Merle,
Aaaah ik mis jou af en toe ook hoor als kamergenootje!!
Je bent een topper en je kan dit dat weet ik zeker!
Wanneer kunnen we skypen dan kan je alles er even uitgooien!!
Jekan het!!
Liefs,
Lisanne -
13 November 2011 - 16:27
Karlijn:
Hee Merle,
Jeetje dit klinkt toch wel best heftig allemaal! Heb je al een hele tijd niet gesproken, maar ik volgde je natuurlijk wel via fb enzo! Ik hoop voor je dat het allemaal een beetje op zn plek komt daar.. Misschien is het allemaal eventjes wennen, had ik ook de eerste weken.. Maar mocht dat niet zo wezen, je moet het niet zien als opgeven natuurlijk! Al is dat makkelijker gezegd dan gedaan.. Nou, iig, heel veel succes ermee! En komt vast allemaal goed :)
Liefs Karlijn -
13 November 2011 - 18:52
Frederike:
Lieve Merle,
Wat jammer om te lezen dat alles zo anders is! Ik zou supergraag weer met jou over Khao San Road lopen en kan me goed voorstellen dat het heel anders is zonder de vertrouwde gezichten om je heen. Kop op meissie! En vooral doen waar jij gelukkig van wordt!
Liefs Frederike -
14 November 2011 - 15:20
Inge Van Dongen:
Lieve Merle,
Jeetje wat schrijf je mooi. Wil je laten weten dat als er iets is, dat ik er altijd voor je zal proberen te zijn. Vindt het vervelend dat je je zo voelt. En zal er ook alles aan proberen te doen om je te helpen.
Kop op meis, we gaan er voor, en maken er zolang ik er ben een toptijd van!!
Denk ook vooral aan wat Jennifer gezegd heeft want ze heeft echt gelijk, alles komt goed, alle begin is zwaar!
Ken je nog niet zo lang, maar vind je een topwijf, en we gaan er voor!!
Dikke kus van je mede stagiaire,
Inge -
15 November 2011 - 15:22
Merle Schottert:
Bedankt voor jullie lieve reacties allemaal! Erg leuk om te lezen:) en het geeft me nog meer motivatie om niet op te geven! De afgelopen 2 werkdagen merk ik al dat ik veel rustiger ben in mijn hoofd door alles eens rustig op papier te hebben gezet en de gesprekken met moeders. En ik moet bekennen rust in je hoofd werkt toch wel veel fijner. We zullen zien wat de dagen/weken met zich mee brengen. Ik hoop dat ik mijn volgende blog weer met een brede glimlach op mijn gezicht zal schrijven. Liefs vanuit Bangkok -
18 November 2011 - 09:12
Jan En Minie:
Hey Merle.Wat is dat nou.Een negatief verslag.Dat zijn wij niet gewoon van jouw.Kom op meid en houd de moed er in.Je moest natuurlijk ontzettend wennen en de eerste weken ontzettend zwaar maar hopen dat dit minder wordt.Je moet maar zo denken Merle de tijd vliegt voorbij en die tijd dat je daar zit is zo weer voorbij.Kop op en laat zien wat je kunt.Groetjes Jan en Minie -
20 November 2011 - 13:56
Lydia:
Beeetje late reactie... maar toch. Pffff wel even heftig hoor, had ook e.e.a. al van je mams gehoord dat het niet zo heel erg fijn liep. Blij te horen dat het gelukkig weer wat beter gaat. Vind het zowiezo al stoer dat je dit 'onderneemt' en als je er dan heel wat van verwacht dan kan er wel een 'dippie' komen als het even niet gaat. En als je dan ook niet even lekker van je af kunt kletsen,,,,
Maar Merle, je kunt het en probeer d'r van te genieten! Over een 'paar' maanden zeg je tegen jezelf: "Yesss",,, dat heb ìk toch maar mooi gedaan!!
De groetjes van ons hier, xxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
